Majallah-i Huqūqī-i Biyn/al-milalī-i (Dec 2024)
مسئولیت عینی ورزشکاران در قبال دوپینگ؛ با تأکید بر رویة دیوان داوری ورزش
Abstract
دوپینگ در ورزش، موضوعی مناقشه‌برانگیز است و بر روح ورزش و اصل بازی جوانمردانه تأثیر بسزایی می‌گذارد. پس از تأسیس آژانس جهانی مبارزه با دوپینگ و تصویب آیین‌نامة آن، نظام مقابله با دوپینگ به انسجامی بی‌سابقه رسید و شاید بتوان ادعا نمود که مهم‌ترین تأسیس حقوقی نظام مقابله با دوپینگ، اصل مسئولیت عینی است. در دنیای ورزش و دوپینگ، ورزشکارانی که در نمونة آن‌ها مواد ممنوعه یافت میشود دو دسته‌اند؛ آن‌هایی که به منظور افزایش کارایی خود و کسب نتایج بهتر در مسابقات حرفه‌ای، عامدانه از مواد ممنوعه استفاده کرده‌اند و آن‌ها که بدون قصد و به دلیل بی‌احتیاطی یا بی‌مبالاتی، مادة ممنوعه وارد بدنشان شده است. در اثبات نقض مقررات ضد دوپینگ، به دلیل وجود اصل مسئولیت عینی ورزشکار، تفاوتی میان این دو دسته ورزشکار در احراز نقض وجود ندارد. این موضوع، طرفداران و مخالفان بسیاری دارد. موافقان بر آن‌اند که به منظور حفظ نظم و کارایی نظام مبارزه با دوپینگ، وجود چنین اصلی اجتناب‌ناپذیر است. از طرفی مخالفان عقیده دارند که ورزشکارانی که تقصیری ندارند نباید مجازات شوند و معتقدند اصل مسئولیت عینی ورزشکار با سرشت عدالت طبیعی در تضاد آشکار است. البته اگر ورزشکاری بتواند ثابت کند که تقصیر و بی‌مبالاتی در ارتکاب نقض دوپینگ نداشته است یا اگر هم وجود داشته، غیرقابل‌توجه بوده، میتواند در صورت اثبات آن، دوران محرومیت خود را کاهش دهد. علیرغم این موضوع که اثبات این امر بسیار دشوار می‌نماید، حداقل به لحاظ نظری میتواند پاسخگوی انتقادات بسیار واردشده بر مسئولیت عینی ورزشکار باشد، چرا که با وجود اینکه صرف وجود مادة ممنوعه، نقض مقررات ضد دوپینگ تلقی شده و مسئولیت ورزشکار را در پی خواهد داشت، در صورت اثبات عدم تقصیر و بی‌مبالاتی (قابل‌توجه) ورزشکار میتواند دوران محرومیت خود را کاهش دهد. امروزه با توجه به رویة دیوان داوری ورزش، می‌توان نتیجه گرفت که اصل مسئولیت عینی ورزشکار به‌طور مداوم و جدی توسط هیئت‌های رسیدگی کننده اعمال میشود.
Keywords
