Dzieje „Księżówki” polskiej w Worochcie 1901-1939

Abstract

Problematyka walki o polskość w czasach zaborów po dzień dzisiejszy ekscytuje wielu historyków i kulturoznawców. W tym „katalogu” niezłomności narodu polskiego mieszczą się też fascynujące dzieje „Księżówki” w Worochcie, zbudowanej na początku XX wieku, w systemie powszechnego ofiarodawstwa galicyjskich duchownych obrządku łacińskiego. W roli bezpośredniego „inwestora” wystąpiło lwowskie Towarzystwo Wzajemnej Pomocy Kapłanów, do którego pod koniec XIX wieku należało 32% polskich duchownych, pracujących na terenie zaboru austriackiego. Od początku zakładano, że w Worochcie powstanie twierdza polskości, tym bardziej, że nie było tu ani parafii, ani kościoła. Najpierw, w roku 1901 zbudowano drewniany budynek „Księżówki”, następnie w 1906 roku wzniesiono murowany kościół, a tuż przed wybuchem I wojny światowej otwarto druga część „Ksieżówki” w murowanym budynku. Powstało coś w rodzaju „oazy polskości” z kapłanami w roli głównej. To dzięki nim kaplica umieszczona w pierwszym budynku zaczęła pełnić funkcję kościoła parafialnego dla tutejszych wiernych. Później rolę tę przejęła nowo wzniesiona świątynia, w której nabożeństwa odprawiali i uroczystości religijno-państwowe organizowali kapłani przebywający w Worochcie na wypoczynku. Swoją misję na kresach lwowscy kapłani kontynuowali też w okresie międzywojnia, kiedy Worochta ponownie znalazła się w granicach Polski. Posługą duszpasterską starano się objąć 10 000 Polaków rokrocznie przybywających tu na wypoczynek. Po zakończeniu II wojny światowej Worochta znalazła się w granicach „ukraińskiej” części ZSRR. Już wtedy los „Księżówki” wydawał się przesądzony…

Keywords

• dom wypoczynkowy
• „Księżówka”
• zabory
• Galicja
• kościół
• Kresy