طراحی مدل تأثیر ناگویی هیجانی بر ملال فراغت و تنهایی اجتماعی با نقش تعدیلگر فعالیت بدنی سالمندان شهر تهران

Abstract

هدف از پژوهش حاضر نقش تعدیل گر فعالیت بدنی بر رابطه علی ناگویی هیجانی بر ملال فراغت و تنهایی اجتماعی سالمندان شرکت ­کننده در فعالیت ­های اوقات فراغت شهر تهران است. جامعه آماری پژوهش را سالمندان شرکت ­کننده در پارک ­های عمومی و همسایگی و حاضر در فعالیت‌های بدنی تشکیل می­دهند. بر اساس فرمول حجم نمونه معادلات ساختاری و به روش خوشه­ ای از مناطق مختلف تهران، تعداد 221 نفر نمونه آماری پژوهش را تشکیل دادند. ابزار پژوهش شامل پرسش­نامه ­های استاندارد ناگویی هیجانی، تنهایی اجتماعی، ملال فراغت و پرسش­نامه فعالیت بدنی شارکی است. نتایج تحلیل معادلات ساختاری حاکی از آن بود که فعالیت بدنی به عنوان تعدیلگر در رابطه علی ناگویی هیجانی و ملال فراغت تأثیر معکوس و معناداری دارد. همچنین نتایج پژوهش حاکی از آن بود که فعالیت بدنی بر رابطه علی بین ناگویی هیجانی و تنهایی اجتماعی نیز اثر عکس و تعدیلی دارد. متولیان ورزش، بایستی با فراهم نمودن زمینه مناسب برای فعالیت­ های ورزشی سالمندان مانند تجهیز پارک­ها به تسهیلات ورزشی و رفاهی ویژه سالمندان و یا با برنامه­ریزی جهت اجرای فعالیت ­های مختلف مانند ورزش صبحگاهی و پیاده­ روی و ... موجب افزایش مشارکت سالمندان در فعالیت‌های ورزشی شوند.

Keywords

• سالمندان
• تنهایی اجتماعی
• فعالیت‌های بدنی
• ملال فراغت
• ناگویی هیجانی