توسعه آموزش جندی‌شاپور (Apr 2018)
بررسی موانع برقراری ارتباط مؤثر بین دانشجویان پرستاری و بیماران در بیمارستان-های آموزشی-درمانی شهر اهواز در سال 94-1393
Abstract
ارتباط خوب بین پرستاران و بیماران هستهی اصلی مراقبت از بیمار است. مطالعات انجام شده بیان میکنند که دانشجویان پرستاری قادر به برقراری ارتباط مؤثر با بیماران نیستند. لذا مطالعهی حاضر به بررسی موانع برقراری ارتباط مؤثر بین دانشجویان پرستاری و بیماران از دیدگاه دانشجویان پرستاری دانشگاه علوم پزشکی اهواز پرداخته است. این پژوهش توصیفی_ تحلیلی در سال 1393 انجام شد، حجم نمونه با استفاده از روش سرشماری معادل 238 نفر از دانشجویان پرستاری دانشگاه علوم پزشکی اهواز که واحد اصول و فنون پرستاری را گذراندهاند، در نظر گرفته شد که از این بین 200 نفر در مطالعهی حاضر شرکت کردند. ابزار مطالعه پرسشنامه ای 2 قسمتی بود که بخش اول حاوی اطلاعات دموگرافیک دانشجویان پرستاری و بخش دوم شامل 35 سؤال 5 گزینهای بر اساس مقیاس لیکرت دربارهی موانع برقراری ارتباط بین دانشجویان و بیماران بود. تجزیه و تحلیل داده ها به کمک روشهای آمار توصیفی و همچنین آزمون تحلیلی کای اسکوار و با استفاده از نرمافزار spss صورت گرفت. نتایج نشان داد که دانشجویان، حضور بیمار در محیط ناآشنای بیمارستان (29.5%)، اعتماد به نفس پایین دانشجو (29%)، مقاومت و عدم تمایل بیمار به برقراری ارتباط (27.5%)، تفاوت زبان محاورهای بین دانشجویان پرستاری و بیماران (25.5%) را به عنوان موانع عمدهی ارتباط مؤثر بین دانشجویان پرستاری و بیماران ذکر کردهاند. به عبارتی نتایج بیانگر این موضوع است که در برقراری ارتباط بین دانشجویان پرستاری و بیماران موانعی وجود دارد و این مسأله توجه و برنامهریزی توسط مسؤولان مربوطه برای رفع موانع موجود را میطلبد.
