معماری و شهرسازی ایران (Dec 2017)
شاخص‌های منطقهای پایداری در تعمیم‌پذیری سامانه‌های بین‌المللی ارزیابی پایداری ساختمان‌ها
Abstract
سامانه‌های ارزیابی بی‌شماری امروزه پایداری و میزان همسازی ساختمان‌ها با شرایط محیطی را مورد سنجش قرار می‌دهند. این سنجش تنها از طریق شناخت دقیق زمینه و خصوصیات منطقهای ممکن است. عدم شناخت و درک صحیح شرایط منطقهای، نه‌تنها فرآیند ارزیابی را با اختلال مواجه می‌کند، که حتی به دریافت پاسخ‌های غلط از آن نیز منجر خواهد گردید. هدف این پژوهش بررسی نقش شرایط منطقهای و میزان تأثیرگذاری آن، در فرآیند تدوین، اولویت‌گذاریو وزن‌دهی معیارهای ارزیابی سامانه‌هاست و می‌کوشد تا ضمن برشمردن معایب استفاده از سامانه ملی LEEDدر دیگر نقاط جهان، راهکارهای تعمیم‌بخشی آن را در مقایسه با سامانه BREEAMکه نسبت به لحاظ‌نمودن اولویت‌های منطقهای رویکرد منطقی‌تری پیش‌گرفته است و همچنین سامانه SBToolکه در واقع روش تدوین نسخه‌هایی متفاوت و متعلق به مناطق متعدد را باز می‌نمایاند، مقایسه و تحلیل نماید. این بررسی در دو بخش صورت می‌گیرد؛ بخش اول متکی بر مباحث فوق، ضرورت بهره‌گیری از سیستم وزن‌دهی، جهت اولویت‌گذاری معیارها را مورد تأکید قرار می‌دهد. و در بخش دوم ضمن انتخاب 6 سامانه برگرفته از BREEAMو LEEDکه دارای ساختار مشابه با آن می‌باشند، میزان رابطه و پیوند معیارها با شاخص‌های منطقهای با استفاده از تحلیل همبستگی آماری و رگرسیون خطی مورد بررسی قرار می‌گیرد. وجود رابطه‌ای معنادار و پیوند مستحکم میان ضرایب تخصیصی سرفصل‌ها با متغیرهای زمینه، نقش و تأثیر عوامل منطقهای را در فرآیند توزین معیارها نشان می‌دهد. در اکثر سامانه‌ها ضرایب سرفصل‌های مرتبط با منابع چون آب، انرژی و ساخت‌گاه (سایت) برمبنای شاخص‌های منطقهای تخصیص یافته است. حتی در خصوص شاخص‌های دیگر اعم از سلامتی و رفاه، پسماند و نیز تأثیرات منطقهای مشهود است، امّا به سبب وجود چندین شاخص هم‌ارز، در اولویت‌های بعدی وزن‌دهی قرار گرفته‌اند. متکی بر یافته‌های پژوهش، در سامانه‌های بررسی شده، سرفصل آب بر مبنای شاخص میزان بارش و تنش آبی کشور دارنده سامانه، انرژی مبتنی بر شاخص میزان مصرف انرژی و ساخت‌گاه متأثر از شاخص تراکم جمعیت منطقهای، وزن‌دهی شده است.
Keywords
