توسعه و کاربرد مدل محدودیت سازش هم‏زمان برای تخصیص بهینه منابع آب بین بخش‌های اقتصادی با تأکید بر بخش کشاورزی: مطالعه موردی استان یزد

Abstract

در مطالعه حاضر، در راستای تخصیص بهینه منابع محدود آب بین بخش­ های اقتصادی استان یزد با تاکید بر بخش کشاورزی، از روش محدودیت سازش هم‏زمان استفاده شد و نوآوری آن در مبانی این روش، توسعه مدل با یک محدودیت اضافی (قید اشتغال) بود. مطابق نتایج به ‏دست ‏آمده، بر مبنای آب تخصیص‏ یافته به بخش ­ها توسط مدل، در سال 1400 نسبت به سال مبنا، رشد سالانه 2/5 درصدی ارزش اقتصادی (به قیمت ثابت) حاصل می­شود. نسبت تحقق اشتغال به هدف مورد انتظار نیز حدود 8/98 درصد خواهد بود. با توجه به کاهش آب قابل دسترس که عمده فشار آن نیز متوجه بخش کشاورزی خواهد بود، کارآمدی مدل در توجه مطلوب و هم‏زمان به اهداف چندگانه سبب می ­شود که تخصیص آب به ‏گونه ­ای باشد که حتی بخش کشاورزی نیز با رشد سالانه 4/0 درصدی ارزش اقتصادی همراه باشد. بر مبنای نتایج مطالعه حاضر، روش محدودیت سازش هم‏زمان از توانایی بالا در سازش بین اهداف و تخصیص بهینه منابع آبی در راستای دستیابی به اهداف در تطابق با واقعیت ­ها برخوردار است. از این‏رو، مدل پیشنهادی تحقیق حاضر می­تواند در تدوین برنامه­ های بخش آب مد نظر قرار گیرد.

Keywords

• محدودیت آب
• بهینه‌سازی
• رضایت
• بازده اقتصادی
• روش وزنی
• محدودیت سازش