بررسی رابطه بین سبک زندگی سلامت‌محور و راهبردهای یادگیری خودتنظیمی و خودکنترلی با بهداشت روانی و جسمانی دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی خراسان شمالی

Abstract

هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه بین سبک زندگی سلامت‌محور و راهبردهای یادگیری خودتنظیمی و خودکنترلی با بهداشت روانی و جسمانی دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی بود. مطالعه حاضر از نوع توصیفی– پیمایشی و با روش همبستگی انجام شد. جامعه آماری شامل کلیه دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی خراسان شمالی به تعداد 1554 نفر بود که 308 نفر طبق فرمول کوکران و به شیوه نمونه‌گیری تصادفی ساده انتخاب شدند. داده­ها توسط سه پرسشنامه سبک زندگی سلامت‌محور (HPLPII) والکر و همکاران (1987)، راهبردهای یادگیری خودتنظیمی و خودکنترلی (SRLS) زیمزمن و مارتینزپونز (1988) و بهداشت روانی و جسمانی ویر (1996) جمع­آوری شد که روایی آن‌ها از نوع صوری و محتوایی مورد تأیید اساتید و خبرگان قرار گرفت و پایایی آنها با ضریب آلفای کرونباخ بررسی شد. تحلیل داده‌ها در بخش آمار توصیفی از (جدول توزیع فراوانی، نمودار، میانگین، انحراف معیار و محاسبه شاخص‌های مرکزی و پراکندگی) و در بخش آمار استنباطی جهت سنجش روابط بین متغیرها از نرم‌افزار آماری spss21 و معادلات ساختاری از نرم‌افزار lisrel8/8 استفاده شد. نتایج نشان داد که بین سبک زندگی سلامت‌محور و راهبردهای یادگیری خودتنظیمی و خودکنترلی با بهداشت روانی و جسمانی دانشجویان رابطه معنی داری وجود دارد. همچنین نتایج رگرسیون چند متغیره گام ‌به‌گام نشان داد در گام اول سبک زندگی سلامت‌محور به تنهایی (2/31) درصد و در گام دوم با اضافه شدن متغیر راهبردهای یادگیری خودتنظیمی و خودکنترلی به معادله هر دو (2/32) درصد از واریانس معادله را تبیین می‌کند.

Keywords

• سبک زندگی سلامت‌محور
• راهبردهای یادگیری
• خودتنظیمی و خودکنترلی
• بهداشت روانی و جسمانی