اثربخشی زوج درمانی سیستمی-رفتاری بر عملکرد خانواده و عملکرد جنسی زنان دارای همسر معتاد

Abstract

هدف: هدف از این پژوهش تعیین اثربخشی زوج ­درمانی سیستمی-رفتاری بر بهبود عملکرد خانواده و عملکرد جنسی زنان دارای همسر معتاد بود. روش: روش پژوهش نیمه ­آزمایشی با طرح پیش ­­آزمون و پس­­ آزمون و پیگیری سه­­ ماهه با گروه گواه بود. جامعة آماری، زنان دارای همسر معتاد مراجعه­ کننده به مرکز مشاورة ویژة زنان تحت نظارت دانشگاه علوم پزشکی در شهرستان سنندج در سال 1398 بود. با استفاده از روش نمونه­ گیری در دسترس، 30 نفر انتخاب و به­ صورت تصادفی در دو گروه‌ آزمایش و گواه جایگزین شدند. ابزار پژوهش پرسشنامة سنجش خانودة اپشتاین، بالدوین و بیشاب (1983) و پرسشنامة عملکرد جنسی زنان روزن و هایمن (2000) بود، و زوج ­درمانی سیستمی-رفتاری کرو و ریدلی (2000) طی 10 جلسة 90 دقیقه­ ای هفته­ ای یک­بار برای گروه آزمایش اجرا شد. داده‌ها با آزمون تحلیل واریانس آمیخته تحلیل شد. یافته‌ها: نتایج نشان داد که زوج ­درمانی سیستمی-رفتاری بر بهبود عملکرد خانواده (38/1927=F، 001/0=P) و عملکرد جنسی (68/43=F، 001/0=P) زنان دارای همسر معتاد در مرحلة پس ­آزمون اثربخش بوده و این تأثیر در مرحلة پیگیری نیز پایدار مانده است. نتیجه­ گیری: رویکرد زوج ­درمانی سیستمی-رفتاری به زنان دارای همسر معتاد کمک کرد تا توانایی خود را برای ایجاد روابط مؤثر، گفت­وگو، مذاکره، و تعامل افزایش دهند و از این طریق عملکرد خانواده و عملکرد جنسی خود را بهبود بخشند.

Keywords

• زوج درمانی سیستمی-رفتاری
• عملکرد خانواده
• عملکرد جنسی