Widma i szczeliny. Próba lektury widmokrytycznej Tajemnicy Philippe’a Grimberta

Abstract

Artykuł prezentuje możliwości zastosowania teorii widmokrytycznych wywiedzionych z pism Nicolasa Abrahama i Marii Torok, Jacques’a Derridy oraz Juliana Wolfreysa dla badań literackich na przykładzie postmemorialnej, autofikcjonalnej powieści francuskiego pisarza i psychoanalityka Philippe’a Grimberta Tajemnica. Celem analizy utworu jest wskazanie na występujące na różnych jego poziomach (narracji, świata przestawionego, relacji między autorem i narratorem, relacji pomiędzy treścią powieści i faktyczną biografią autora) specyficznych szczelin strukturalnych będących miejscami pojawiania się widmowych bytów i form. Ich odkrywanie i egzorcyzmowanie stanowi natomiast samą istotę pracy (niekończącej się) interpretacji, zarówno w wypadku powieści Grimberta, jak i wszelkich tekstów literackich.