بررسی میزان سطوح سرمی هموسیستئین، آدیپونکتین و اسید اوریک در مبتلایان به دیابت بارداری در مقایسه با بارداری سالم

Abstract

مقدمه: اطلاعات کم و ضد‌و‌نقیضی در رابطه با ارتباط سطوح سرمی هموسیستئین، نسبت آدیپونکتین به هموسیستئین و اسید اوریک با شاخص‌های مقاومت به انسولین در دیابت بارداری گزارش شده است. لذا مطالعه حاضر با هدف بررسی سطوح سرمی هموسیستئین، آدیپونکتین، نسبت آدیپونکتین به هموسیستئین و اسید اوریک و ارتباط آن‌ها با شاخص‌های مقاومت به انسولین در دیابت بارداری در مقایسه با بارداری سالم انجام شد. روش‌کار: این مطالعه مقطعی در سال‌های 93-1392 بر روی 30 زن مبتلا به دیابت بارداری و 30 زن باردار سالم مراجعه کننده به بیمارستان عسلیان شهر خرم‌آباد انجام شد. میزان سطوح سرمی گلوکز و اسید اوریک با استفاده از روش نورسنجی و میزان سطوح سرمی هموسیستئین، آدیپونکتین و انسولین با استفاده از روش الایزا اندازه‌گیری شدند. تجزیه و تحلیل داده‌ها با استفاده از آزمون‌های آماری تی مستقل و همبستگی پیرسون انجام شد. میزان p کمتر از 05/0 معنی‌دار در نظر گرفته شد. یافته‌ها: میانگین سطوح سرمی هموسیستئین در دیابت بارداری به طور معنی‌داری بالاتر از بارداری سالم بود (001/0>p). در مقابل، سطح آدیپونکتین (003/0=p) و نسبت آدیپونکتین به هموسیستئین (001/0=p) به طور معنی‌داری پایین‌تر بود. سطوح سرمی اسیداوریک تفاوت معنی‌داری را بین دو گروه نشان نداد. همبستگی مستقیم و معنی‌داری بین سطوح سرمی هموسیستئین و انسولین در دیابت بارداری مشاهده شد (031/0=p، 40/0=r). سطوح سرمی اسیداوریک همبستگی مستقیم و معنی‌داری را با شاخص مقاومت به انسولین در گروه بیمار نشان داد (041/0=p، 38/0=r). همبستگی غیر مستقیم و معنی‌داری بین نسبت آدیپونکتین به هموسیستئین و قندخون ناشتا در بارداری سالم مشاهده شد (035/0=p، 39/0- =r). نتیجه‌گیری: افزایش هموسیستئین، کاهش نسبت آدیپونکتین به هموسیستئین و افزایش جزئی اسیداوریک می‌توانند به عنوان عوامل خطر ایجاد مقاومت به انسولین در دیابت بارداری مطرح باشند.

Keywords

• آدیپونکتین
• اسید اوریک
• دیابت بارداری
• هموسیستئین