تشخیص و درمان ایسکمی حاد میوکارد در بیماران مبتلا به COVID-19

Abstract

در عفونت COVID-19، ایسکمی حاد میوکارد می‌تواند به دو صورت انفارکتوس حاد میوکارد (Acute myocardial infarction یا AMI) نوع 1 و 2 رخ دهد. در AMI نوع 1، عفونت می‌تواند سبب التهاب گردد و التهاب موجب ترشح و افزایش سیتوکین‌هایی مانند اینترلوکین (Interleukin یا IL) 1، 6 و 8 و نیز Tumor necrosis factor (TNF) در جریان گردش خون می‌شود. این مکانیسم منجر به ترشح کلاژناز از ماکروفاژهای فعال می‌شود و مجموع این واکنش‌ها، پیش‌درامد پارگی پلاک، افزایش انعقادپذیری و تشکیل ترومبوز است. این مکانیسم بر روی پلاک آترواسکلروز، ایجاد AMI نوع 1 می‌کند. در این بیماران، Primary Percutaneous Coronary Intervention (PPCI) (بر خلاف نظریه‌ی اولیه که لیتیک‌تراپی را درمان اصلی پیشنهاد کرده بود) روش اتنخابی درمان می‌باشد. در شرایط کرونایی، زمان انجام PPCI از 120 تا 180 دقیقه افزایش می‌یابد. اگر برای انجام PPCI به بیش از 180 دقیقه زمان لازم بود، در این صورت لیتیک‌تراپی پیشنهاد می‌گردد. در AMI نوع 2، بیماران از نظر بالینی اغلب آنژین ندارند و تروپونین به صورت ملایم (کمتر از 2 برابر حد طبیعی) بالا می‌رود و تغییرات الکتروکاردیوگرام که نشانه‌ی ایسکمی است را ندارند. البته بیماران مبتلا به COVID-19، درد قفسه‌ی صدری پایدار با و یا بدون نکروز میوکارد را دارند. در عفونت کرونایی حاد، به دلیل آزادی IL، Tumor necrosis factor (TNF)، کاتکول آمین‌ها و همچنین، وجود هایپوکسی، اسیدوز، پرفشاری خون و یا کاهش فشار خون، بین اکسیژن‌رسانی و نیاز به اکسیژن میوکارد، اختلال به وجود می‌آید و AMI نوع 2 رخ می‌دهد. در این بیماران، درمان‌های حمایتی انجام می‌شود و درمان بیماری حاد زمینه‌ای مانند درمان با داروهای ضد التهابی استروئیدی و ضد ویروسی، درمان اصلی است.

Keywords

• covid-19؛ انفارکتوس میوکارد؛ ایسکمی میوکارد
• ppci؛ تروپونین