Konstytucyjne ramy kadencyjności organów władzy publicznej

Abstract

Artykuł koncentruje się wokół problematyki zasady kadencyjności, uznawanej za fundament funkcjonowania organów władzy publicznej w państwie demokratycznym. Punktem wyjścia bardziej szczegółowych rozważań jest obserwacja, że na treść zasady kadencyjności składają się dwa podstawowe elementy: temporalny (polegający na wyznaczeniu maksymalnego okresu wykonywania funkcji publicznej przez piastuna lub członka organu) oraz stabilizacyjny (gwarantujący minimalną trwałość obsady personalnej w okresie trwania kadencji). Z całokształtu przepisów Konstytucji tworzących ramy organizacyjne konstytucyjnych organów władzy publicznej autor wyprowadza tezę o obligatoryjnie kadencyjnym statusie każdego organu, chyba że istnieje wyraźna podstawa prawna uzasadniająca twierdzenie przeciwne. Nie oznacza to jednak, że konstytucyjne regulacje dotyczące kadencji poszczególnych organów lub ich piastunów ukształtowane zostały według jednolitego schematu. Przeciwnie, na gruncie Konstytucji można wyróżnić różne typy kadencji. Analizując konkretne modele kadencyjności, autor podaje praktyczne przykłady konkretnych rozwiązań oraz wskazuje konsekwencje wynikające z ich zastosowania. W konkluzji prezentowany jest pogląd, że zasada kadencyjności jest konstrukcją ustrojową służącą zagwarantowaniu organom pewnej dozy swobody lub niezależności w wykonywaniu przypisanych im kompetencji.

Keywords

• zasada kadencyjności
• organ władzy publicznej
• kadencja organu
• skład osobowy organu
• Konstytucja