تأثیر تمرینات جسمانی بر میزان فرسودگی شغلی پرستاران

Abstract

مقدمه: فرسودگی شغلی، سندرمی مشتمل بر خستگی عاطفی، مسخ شخصیت و عدم توانایی فردی می‌باشد. پرستاران به دلیل مواجهه با استرس‌های فیزیکی، روانی و هیجانی به شدت در معرض فرسودگی شغلی می‌باشند. هدف از تحقیق حاضر، بررسی تأثیر 8 هفته تمرینات جسمانی بر میزان فرسودگی شغلی پرستاران بود. مواد و روش‌ها: بدین منظور از پرسش‌نامه Maslash and Jackson استفاده گردید. این پرسش‌نامه در بین 24 نفر از پرستاران در دو مرحله، یک بار قبل از شروع و دیگر بار بعد از اتمام 8 هفته تمرینات ورزشی توزیع گردید و سپس داده‌ها توسط نرم‌افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته‌ها: میانگین مربوط به خستگی عاطفی و مسخ شخصیت بعد از 8 هفته تمرینات اصلاحی کاهش یافت (01/0 > P). همچنین میانگین مربوط به موفقیت فردی افزایش یافت (001/0 > P). در مورد اولویت‌بندی تغییر عوامل نتایج آزمون Friedman نشان داد، عامل خستگی عاطفی تغییرات بیشتری نسبت به توانایی فردی و مسخ شخصیت دارد (05/0 > P). نتیجه‌گیری: میزان فرسودگی شغلی در پرستاران در سطح متوسط و رو به بالایی است و با توجه به تأثیر آن در عملکرد شغلی، خانوادگی، فردی و نیز اثر آن بر غیبت از کار و بازنشستگی زود هنگام، باید بر روش‌های پیشگیری یا کاهش آن توسط تمرینات ورزشی تأکید داشت. کلید واژه‌ها: تمرین ورزشی، فرسودگی شغلی، پرستاران