تحلیلی جغرافیایی بر احداث نوشهرهای ایران مورد، منطقه اصفهان

Abstract

اگر چه سابقه احداث شهرهاى جدید با نقشه قبلى به پیش از میلاد برمى‏گردد، ولى جنبش نوشهرها به ابتداى قرن بیستم و به پیشنهاد ابنزرهوارد (1928-1850) مربوط مى‏شود. در کشور ایران شهرنشینى نوین از حدود سال 1300 شمسى آغاز شده و احداث نوشهرها در دهه ‏هاى اخیر و در راستاى اسکان سرریزهاى جمعیت شهرهاى بزرگ و سکونت کارکنان مراکز صنعتى و با اهداف نظامى، سیاسى و اقتصادى مورد توجه قرار گرفته است . رشد شهرنشینى استان اصفهان در دهه‏ هاى گذشته بلحاظ توسعه فعالیتهاى اقتصادى در بخشهاى کشاورزى، خدمات و بویژه صنعت به طور چشمگیرى افزایش یافته و ضمن ایجاد ناهماهنگى در توزیع جغرافیایى جمعیت شهرى منطقه و استان، مسائل و تنگناهاى، اجتماعى و زیست محیطى زیادى را ایجاد کرده است، لذا برنامه‏ ریزان شهرى در راستاى سیاست توسعه مراکز شهرى، اسکان لبریزهاى جمعیتى شهر اصفهان و کاهش مشکلات آن همچنین سکونت کارکنان مراکز صنعتى، سیاست ایجاد شهرهاى جدید را در منطقه اصفهان برگزیده و نوشهرهایى را احداث کرده‏ اند. شایان توجه است که بدانیم تعدادى از این نوشهرها، ضمن پذیرش بخشى از سرریزهاى جمعیتى شهر اصفهان، خود با مسائل و مشکلات ویژه‏ اى روبرویند. در این نوشته که با استفاده از روشهاى تحقیق على، توصیفى و اسنادى تهیه شده وضعیت نوشهرهاى منطقه اصفهان مورد بررسى و تحلیل قرارگرفته و در پایان جهت برنامه ‏ریزان شهرهاى جدید، راهکارهایى ارائه شده است.