تاثیر چهار شیوه تمرینی بر بیان ژن های آنژیوپویتین-1 و کانستاتین در بطن چپ موش های صحرایی نژاد ویستار

Abstract

زمینه و هدف: با توجه به اهمیت پیش­گیری از بروز بیماری­های قلبی و نیز فقدان اطلاعات لازم در خصوص تأثیر تمرین­های ورزشی بر بیان ژن­های آنژیوپویتین-1 وکانستاتین، هدف مطالعه حاضر بررسی تاثیر چهار شیوه تمرینی بر بیان ژن­های آنژیوپویتین-1 وکانستاتین در بطن چپ موش­های صحرایی نژاد ویستار بود. روش تحقیق: بدین منظور تعداد 40 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار 8 هفته­ای با میانگین وزنی­33±237 گرم به طور تصادفی به 5 گروه (8 سر در هر گروه) شامل گروه­های کنترل، تمرین تداومی با شدت متوسط (MIT)، تمرین تداومی شدید (HIT)، تمرین هوازی تناوبی شدید (HIIT) و تمرین شنا با شدت متوسط (MIST) تقسیم شدند. برنامه­های تمرینی در گروه­های تجربی به مدت 8 هفته و 5 روز در هفته انجام شد. 48 ساعت پس از آخرین جلسة تمرینی، نمونه­برداری از بافت قلب انجام گرفت. بیان ژن­های آنژیوپویتین-1 وکانستاتین در بافت قلب با روش PCR تعیین شد. جهت تجزیه و تحلیل داده­ها از آزمون­های تحلیل واریانس یک­طرفه و توکی در سطح معنی داری 05/0≥p استفاده گردید. یافته ­ها: بیان ژن­های آنژیوپویتین-1 و کانستاتین در هر یک از گروه­های مداخله در مقایسه با گروه کنترل، به طور معنی­داری (001/0p=) کاهش یافت. در مقایسه چهار نوع تمرین مشخص گردید که بیان آنژیوپویتین-1 در گروهMIST نسبت به سایر گروه­های تمرینی و بیان کانستاتین در گروه­های HIT، MIT وMIST نسبت به گروه ­HIIT کاهش معنی­دار بیشتری (001/0p=) داشته است. نتیجه گیری: هر چهار شیوه تمرینی توانست با بهبود بیان ژن­های مورد مطالعه، تغییرات مطلوبی در کاهش پیامدهای ناشی از آسیب بافت قلبی ایجاد نماید؛ با این حال تمرینات شنا با شدت متوسط با توجه به ویژگی عدم تحمل وزن، تأثیرات بیشتری دارد. در این زمینه به تحقیقات بیشتری نیاز است.

Keywords

• آنژیوپویتین-1
• کانستاتین
• تمرین ورزشی
• بافت قلب