تاثیر برنامه درمان نوای گفتار بر وضوح گفتار بیماران مبتلا به پارکینسون

Abstract

مقدمه: پارکینسون یک بیماری نرولوژیک پیشرونده است، که برروی حرکات غیر گفتاری و جنبه های مختلفی از تولید گفتار اثر گذاشته و باعث بروز نقص در تنفس، آوا سازی، تولید و نوای گفتار شده و در مجموع منجر به کاهش وضوح گفتار و در نتیجه مختل شدن ارتباط می گردد. هدف اصلی این پژوهش بررسی اثر برنامه درمان نوای گفتار بر وضوح گفتار سه بیمار مبتلا به پارکینسون است. مواد و روش ها: در مرحله اول تکالیف برنامه درمانی متناسب با زبان فارسی و با حفظ اولویت درمانی برای بیماران مبتلا به پارکینسون طراحی و در اختیار ده آسیب شناس گفتار و زبان خبره جهت تعیین روایی محتوایی قرار داده شد. پس از تدوین نهایی برنامه اثر آن بر وضوح گفتار سه بیمار مبتلا به پارکینسون مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: برنامه درمانی طراحی شده با CVR ≥0/62 و CVI =0/94 مورد تایید آسیب شناسان گفتار و زبان قرار گرفت. سپس نتایج حاصل از اجرای آن با استفاده از ترسیم نمودار، تحلیل چشمی ، محاسبه اندازه اثر دی کوهن و درصد بهبودی مورد بررسی قرار گرفت. اندازه اثر در هر سه بیمار بیشتر از 8/0 بود و همه بیماران درصدی بهبودی بالینی به دنبال دریافت برنامه درمان نیز نشان دادند. نتیجه گیری: طبق نتایج بدست آمده، برنامه درمانی طراحی شده منجر به افزایش وضوح گفتار هر سه بیمار شده و نتایج درمانی آن به مدت سه الی چهار هفته نسبتا پایدار بوده است. کلمات کلیدی: پارکینسون، نوای گفتار، گفتار درمانی، وضوح گفتار