اثر ارتباط استاد ـ دانشجو بر انگیزش تحصیلی و خودکارآمدی پژوهشی دانشجویان تحصیلات تکمیلی تربیت بدنی و علوم ورزشی

Abstract

هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر ارتباط استاد ـ دانشجو بر انگیزش تحصیلی و خودکارآمدی پژوهشی دانشجویان تحصیلات تکمیلیِ تربیت بدنی و علوم ورزشی بود. محدودة مطالعاتی پژوهش، استان اصفهان و جامعة آماریِ آن، تمام دانشجویان مشغول به تحصیل در مقاطع تحصیلات تکمیلیِ رشتة تربیت بدنی و علوم ورزشی (934=N) بود. حجم نمونه بر اساس جدول کرجسی و مورگان تعیین (274=n) و دانشجویان به‌صورت تصادفی ـ طبقه‌ای گزینش شدند. برای جمع‌آوری اطلاعات پیرامون متغیر ارتباط استاد ـ دانشجو از پرسشنامة عابدینی و همکاران (1391)، برای جمع‌آوری اطلاعات پیرامون متغیر انگیزش تحصیلی از پرسشنامة هرمانس (1987) و برای جمع‌آوری اطلاعات پیرامون متغیر خودکارآمدیِ پژوهشی از پرسشنامة گراوند و همکاران (1392) استفاده شد که روایی محتوایی و صوری آنها بر اساس نظرات استادان مدیریت ورزشی، و پایایی آنها بر اساس آلفای کرونباخ تأیید شد. برای تحلیل داده‌ها از مدل‌سازی معادلات ساختاری با استفاده از نرم‌افزار لیزرل 80/8 استفاده گردید که نتایج نشان داد ارتباط استاد ـ دانشجو با ضریب 45/0 بر خودکارآمدی پژوهشی و با ضریب 36/0 بر انگیزش تحصیلی دانشجویانِ تحصیلات تکمیلیِ تربیت بدنی و علوم ورزشی اثرگذار است. همچنین، انگیزش تحصیلی نیز با ضریب 51/0 به طور معنی‌دار بر روی خودکارآمدی پژوهشی اثرگذار است. بر این اساس می‌توان گفت با بهبود روابط و تعاملات استادان و دانشجویانِ رشتة تربیت بدنی، انگیزش تحصیلی و خودکارآمدی پژوهشی این دانشجویان به سطح بالاتری ارتقا پیدا خواهد کرد و در نتیجه، وضعیت مناسب‌تری برای پژوهش و تحصیل آنها فراهم می‌آید.

Keywords

• ارتباط استاد ـ دانشجو
• انگیزش تحصیلی
• خودکارآمدی پژوهشی