بررسی کاربرد کود بیولوژیک و نانو اکسید روی بر انتقال مجدد و شاخص سطح برگ گیاه تریتیکاله (Triticosecale Witt.) در شرایط شوری خاک

Abstract

به­منظور مطالعه عملکرد دانه، انتقال مجدد و شاخص سطح برگ تریتیکاله در واکنش به کاربرد کودهای بیولوژیک و نانواکسید روی در شرایط شوری خاک، آزمایشی در سال 1393 در گلخانه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی و منابع طبیعی دانشگاه محقق اردبیلی به‌صورت فاکتوریل در قالب طرح پایه بلوک­های کامل تصادفی با سه تکرار اجرا گردید. فاکتورهای موردبررسی شامل شوری خاک در چهار سطح (عدم اعمال شوری، شوری 20، 40 و 60 میلی­ مولار)، کاربرد کودهای زیستی در چهار سطح (عدم کاربرد، کاربرد میکوریز، کاربرد توأم باکتری­های سودوموناس و ازتوباکتر، کاربرد توأم میکوریز و باکتری­های محرک رشد) و محلول­ پاشی با نانواکسید روی در سه سطح (عدم مصرف، مصرف 0.4 و 0.8 گرم در لیتر) بودند. نتایج نشان داد با افزایش شوری عملکرد و شاخص سطح برگ کاهش ولی انتقال مجدد از کل اندام هوایی و ساقه افزایش یافت. مقایسه میانگین ­ها نشان داد بالاترین عملکرد دانه و حداکثر شاخص سطح برگ در حالت کاربرد توأم میکوریز و باکتری­های محرک رشد، محلول­پاشی 0.8 گرم در لیتر نانواکسید روی و عدم اعمال شوری به دست آمد. بیش­ترین انتقال مجدد از ساقه و کل اندام هوایی در حالت شوری 60 میلی ­مولار، عدم کاربرد کودهای بیولوژیک و عدم محلول ­پاشی به دست آمد. اعمال شوری 20، 40 و 60 میلی­ مولار، عملکرد دانه را به ترتیب 8.9، 22.1 و 32.3 درصد کاهش داد و استفاده توأم کودهای بیولوژیک و نانواکسید روی به ترتیب 40.1، 49.7 و 40 درصد از این کاهش عملکرد را جبران کردند.

Keywords

• باکتری های محرک رشد
• تنش شوری
• ریزمغذیها
• میکوریز