اثر سه برنامه تمرین مقاومتی، تمرین مقاومتی- راه رفتن به جلو و تمرین مقاومتی- راه رفتن به ‏عقب بر عملکرد‎ ‎قلبی و جسمانی مردان میان‌سال

Abstract

هدف:تمرین راه رفتن به عقب در مقایسه با راه رفتن به جلو در ترکیب با تمرین مقاومتی و اثر تداخلی آنها کمتر مورد مطالعه قرار گرفته است. لذا هدف تحقیق حاضر مقایسه اثر سه برنامه تمرین مقاومتی، ترکیبی راه رفتن به جلو و راه رفتن به عقب بر عملکرد جسمانی و قلبی در مردان میان‌سال بود.روش‌ بررسی:در یک طرح تحقیق نیمه‌تجربی، 48 مرد میان‌سال (میانگین سنی 4.3 ± 56.5 سال، میانگین وزنی 4.9 ± 79.4 کیلوگرم و میانگین شاخص توده بدنی 2.9 ± 27 کیلوگرم بر مجذور قد) به مطالعه دعوت و به طور تصادفی به چهار گروه تقسیم شدند: گروه 1) تمرین مقاومتی (8 نفر)، گروه 2) تمرین مقاومتی هوازی راه رفتن/ دویدن رو به جلو (10 نفر)، گروه 3) تمرین مقاومتی- هوازی راه رفتن/ دویدن رو به عقب (11 نفر) و گروه 4) کنترل (9 نفر). تمرینات به مدت هشت هفته و سه جلسه در هفته انجام شد. چهل و هشت ساعت پس از آخرین جلسه تمرین، اکوکاردیوگرافی به منظور ارزیابی عملکرد قلبی ( ; LVEDD, Tricuspid Annular Plane Systolic Excursion; TAPSE, End Systolic Volume; ESV, Ejection Fraction; EF, Resting Heart Rtae; RHR) و آزمون قدرت عضلانی و ظرفیت هوازی صورت گرفت. داده‌ ها توسط روش آماری آنالیزواریانس با اندازه‌گیری مکرر در سطح معنی‌داری p0.05). نتیجه‌گیری:در مردان میان‌سال سالم، هشت هفته تمرینات ترکیبی مقاومتی هوازی صرف نظر از نوع تمرین هوازی (راه رفتن رو به جلو یا راه رفتن رو به عقب) هر چند باعث بهبود عملکرد جسمانی می‌شود، اما اثری بر عملکرد قلبی ندارد. احتمالا مدت یا شدت تمرینات برای اثرگذاری بر این متغیرها کافی نبوده است که در تحقیقات آینده می‌تواند مد نظر قرار گیرد.

Keywords

• تمرینات ترکیبی
• عملکرد قلبی
• راه رفتن به عقب
• مردان میان‌سال