مجله دانشگاه علوم پزشکی سبزوار (Sep 2016)
بررسی ایمنی‌زایی نانوذرات کیتوسان حاوی آنتی‌ژن‌های STxB و STxB-IpaD شیگلادیسانتری تیپ یک در موش سوری
Abstract
اهداف عفونت حاد روده‌ای که توسط باکترهای شیگلا و اشرشیاکلی ایجاد می‌شود به عنوان عامل بیوتروریستی شناخته شده است. پروتئین IpaD و STx نقش مهمی در تهاجم و بیماری‌زایی شیگلاها دارد. با ممزوج‌کردن IpaD با STxB می‌توان کاندیدای واکسن مناسب تهیه کرد. در این مطالعه ایمنی‌زایی پروتئین‌های نوترکیب نانوذره‌ای STxB-IpaD ممزوجی و STxB به صورت خوراکی و تزریقی در موش بررسی شده است. مواد و روش ها در این مطالعه تجربی، از وکتورهای (+)pET28a دارای ژن‌های stxB-ipaD و stxB استفاده شد که به درون باکتریE.coli BL21 DE3 ترانسفورم شدند. این باکتری روی محیط آنتی‌بیوتیک رشد داده شد و با روش PCR مستقیم و بیان پروتئین و ژل SDS-PAGE تأیید شد. پروتئین‌های نوترکیب توسط ستون نیکل تخلیص و توسط ژل SDS-PAGE و ایمنوبلاتینگ تأیید شدند. پروتئین‌های نوترکیب STxB-IpaD و STxB با روش ژله‌ای‌شدن یونی با پلیمر کیتوسان نانویی شدند و تصویربرداری آن با میکروسکوپ الکترونی نگاره (SEM) انجام گرفت. تجویز خوراکی و تزریقی آنتی‌ژن‌های نانوذره‌ای STxB-IpaD و STxB در چهار نوبت متوالی به موش‌های سوری انجام و تیتر آنتی‌بادی و ایمنی‌زایی آن‌ها بررسی شد. یافته ها با انجام آزمایش الایزا تیتر آنتی‌بادی IgG در حالت تزریقی مشاهده شد، ولی درحالت خوراکی مشاهده نشد. ممکن است به علت ازبین‌رفتن ساختار نانوذره و آنتی‌ژن توسط محیط اسیدی معده و آنزیم تریپسین باشد. موش‌های ایمن‌شده با پروتئین‌های نوترکیب STxB و STxB-IpaD با روش ژله‌ای‌شدن یونی نانویی توانستند به ترتیب تا هفت و ده برابر LD50 شیگا توکسین E.coli O157:H7 را تحمل کنند. نتیجه گیری می‌توان از نانوذره پروتئینی STxB-IpaD و STxB به عنوان اجوانت تزریقی برای ایمنی‌زایی در برابر شیگا توکسین E.coli O157:H7 استفاده کرد.
