اثر فعالیت وامانده‌ساز اندام بالایی بر فعالیت قشری- نخاعی و پاسخ‌دهی موتونورون‌های نخاعی اندام پایینی

Abstract

هدف پژوهش حاضر، بررسی اثر فعالیت وامانده‌ساز اندام بالایی بر فعالیت قشری- نخاعی و پاسخ مجتمع موتونورون نخاعی اندام پایینی بود. تعداد 10 آزمودنی مرد فعال به‌صورت دردسترس و داوطلبانه (سن 99/2 ± 1/28 سال، قد 1/4 ± 77/1 متر، وزن 98/4 ± 70/75 کیلوگرم) در سه جلسة مجزا در این پژوهش شرکت کردند. پس از اندازه‌گیری ویژگی‌های آنتروپومتریک و آشنایی با انجام درست حرکت بارفیکس و تحریکات در جلسة اول، در جلسه‌های دوم و سوم، پتانسیل برانگیختة حرکتی (MEP)، پتانسیل برانگیختة گردنی- بصل‌النخاعی (CMEP) و پاسخ حرکتی مستقیم بیشینه (Mmax)، بلافاصله 10 و 20 دقیقه پس از اتمام پروتکل خستگی (انجام حرکت بارفیکس تا واماندگی، هفت ست با فاصلة استراحتی یک دقیقه)، با استفاده از تحریک مغناطیسی قشر حرکتی مغز و مسیرهای نخاعی و تحریک الکتریکی عصب پیرامونی اندازه‌گیری شدند. نتایج پژوهش با استفاده از روش آماری تحلیل واریانس با اندازه‌گیری تکراری نشان داد که MEP عضلة ساقی قدامی (غیردرگیر) در مراحل بلافاصله (= 0.001P)، 10 دقیقه (₌ 0.001 P) و پس از پروتکل خستگی نسبت به مقادیر استراحتی کاهش معناداری داشت.CMEP و Mmax تغییر معناداری را نسبت به مقادیر استراحتی نشان ندادند (P = 0.5،0.07 P =). براساس داده‌های به‌دست‌آمده، به‌نظر می‌رسد که در پدیدة انتشار خستگی از اندام بالایی به پایینی، مراکز فوق‌نخاعی درگیر باشند. افزون‌براین، این خستگی فوق‌نخاعی به زمان قابل‌توجهی برای بازیافت نیاز دارد.

Keywords

• خستگی مرکزی
• پتانسیل برانگیختة حرکتی (MEP)
• پتانسیل برانگیختة گردنی- بصل‌النخاعی (CMEP)
• خستگی عضلانی غیرموضعی (NLMF)