رابطه اختلال استرس پس از سانحه با کندی زمان شناختی در افراد با علائم نقص توجه-بیش فعالی: تجربه کودک‌آزاری و اجتناب تجربه‌ای

Abstract

هدف: پژوهش حاضر باهدف بررسی رابطه اختلال استرس پس از سانحه با علائم کندی زمان شناختی در افراد با علائم نقص توجه-بیش فعالی با تأکید بر نقش تعدیل‌کننده‌ای تجربه کودک‌آزاری و نقش واسطه‌ای اجتناب تجربه‌ای صورت گرفت. روش: در این پژوهش همبستگی، جامعه آماری شامل 312 نفر از مبتلایان به اختلال نقص توجه-بیش فعالی در دامنه سنی 18 تا 60 سال و در شهر اصفهان بود که در مقیاس درجه‌بندی ADHD بزرگسالان بارکلی (BAARS) دارای نمرات 1+=Z بودند. سپس به‌منظور سنجش نقش تعدیل‌کنندگی کودک‌آزاری، آزمودنی‌ها در دو گروه مجزا (Z0 شامل افرادی که تشخیص کودک‌آزاری گرفتند) قرار گرفتند. یافته‌ها: نتایج نشان داد کودک‌آزاری رابطه اختلال استرس پس از سانحه با علائم کندی زمان شناختی را تعدیل می‌کند (97/1=t، 05/0>P) و اجتناب تجربه‌ای این رابطه را میانجی نمی‌کند (ضریب استاندارد اثر غیرمستقیم در گروه کودک‌آزاری برابر با 17/0 (466/0=P)، و در گروه عدم کودک‌آزاری برابر با 12/0 (411/0=P)). نتیجه‌گیری: با توجه به یافته‌های پژوهش، کودک‌آزاری رابطه اختلال استرس پس از سانحه با کندی زمان شناختی را تحت تأثیر قرار می‌دهد و ازاین‌رو در بروز علائم کندی زمان شناختی می‌تواند نقش داشته باشد.

Keywords

• واژه‌های کلیدی: اجتناب تجربه‌ای
• اختلال استرس پس از سانحه
• اختلال نقص توجه-بیش فعالی
• کندی زمان شناختی
• کودک‌آزاری