اثربخشی بسته آموزش بهوشیاری بر کاهش نشانه‌های بالینی و اختلالات همراه آن در کودکان دارای اختلال بیش‌فعالی – نقص توجه (ADHD)

Abstract

مقدمه: اختلال نقص توجه - بیش‌فعالی یکی از اختلالات شایع دوران کودکی است که تا نوجوانی و بزرگساالی ادامه دارد و ابعاد مختلفی از زندگی فرد را تحت تاثیر قرار می‌دهد. بدین خاطر الگوهای درمانی متعددی برای این اختلال طراحی شده است.یکی از ااین الگوها آموزش بهوشیاری است. بر این اساس هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی بسته آموزش بهوشیاری بر کاهش علایم و نشانگان بالینی کودکان مبتلا به اختلال بیش‌فعالی - نقص توجه است. روش: طرح پژوهش از نوع شبه آزمایشی و به صورت پیش‌آزمون – پس‌آزمون با گروه کنترل بود.جامعه آماری پژوهش شامل کودکان 12-9 ساله دارای اختلال نقص توجه - بیش‌فعالی در شهر تهران بودند. نمونه مورد مطالعه متشکل از 30 نفر از کودکان مبتلا به اختلال بودند که به طور دردسترس انتخاب و به صورت تصادفی، در دو گروه آزمایش و کنترل گماشته شدند. گروه آزمایش 8 جلسه 90 دقیقه ای را به صورت هفتگی دریافت نمود. از مقیاس سنجش اختلال نقص توجه – بیش‌فعالی و فرم سیاهه رفتاری آخنباخ برای جمع‌آوری داده‌ها استفاده شد. داده‌ها از طریق تحلیل کوواریانس چند متغیره مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج: نتایج نشان داد که آموزش بهوشیاری به طور معناداری بر کاهش نشانه‌های بالینی کودکان بیش‌فعال مؤثر بوده است (p <0.001). علاوه براین نشانه‌های همراه در اختلال بیش‌فعالی از قبیل مشکلات عاطفی، اضطراب، مشکلات رفتار مقابله‌ای در این کودکان در مقایسه با گروه کنترل کاهش یافته بود. بحث ونتیجه‌گیری: با توجه به یافته‌های این پژوهش، می‌توان روش آموزش بهوشیاری را به عنوان یک روش موثر در کنار سایر روش‌ها برای کاهش نشانه‌های اختلال بیش‌فعالی بکار برد.

Keywords

• اختلال نقص توجه – بیش‌فعالی
• بهوشیاری