بررسی میزان شیوع سندرم تخمدان پلی کیستیک در زنان ایرانی: مطالعه مروری و متاآنالیز

Abstract

مقدمه: سندرم تخمدان پلی کیستیک، شایع ترین اختلال اندوکرین زنان در سنین باروری و شایع ترین علت ناباروری ناشی از عدم تخمک گذاری است. اطلاعات محدودی در مورد میزان شیوع سندرم تخمدان پلی کیستیک در سطح جامعه وجود دارد. ناهمگونی معیارهای تشخیصی و فقدان توافق بین المللی برای هر یک از معیارهای تشخیصی، مقایسه داده های موجود را دشوار کرده است. مطالعه حاضر با هدف تعیین میزان شیوع سندرم تخمدان پلی کیستیک در ایران به روش متاآنالیز انجام شد. روش کار: با جستجو در بانکهای اطلاعاتی جهاد دانشگاهی SID، Magiran، MedLib،Google Scholar ،IranMedex، ISI، PubMed و Scopus، 30 مقاله که طی سال های 1375 تا1390 در ایران انجام شده بود استخراج و داده های آن ها با استفاده از روش متاآنالیز و مدل اثرات تصادفی تحلیل شد. ناهمگنی مطالعات با استفاده از شاخص I2 بررسی شد. داده ها با نرم افزار R و STATA (نسخه 2/11) آنالیز شدند. یافته ها: کل حجم نمونه مورد بررسی 19226 نفر با گروه سنی 54-10 سال بود. شیوع سندرم تخمدان پلی کیستیک در ایران بر اساس معیار NIH 8/6% (با فاصله اطمینان 95%: 8/5-4/11)، بر اساس معیار روتردام 5/19% (با فاصله اطمینان 95%: 2/24-8/14) و بر اساس روش های سونوگرافی 4/41% (فاصله اطمینان 95%: 5/68-4/14) برآورد شد. نتیجه گیری: شیوع سندرم تخمدان پلی کیستیک در ایران نسبتاً بالا نمی باشد، اما با توجه به بار سنگین و تأثیر قابل توجه آن در باروری و بهداشت عمومی زنان ایرانی، مسئولان بهداشتی و درمانی کشور باید برنامه‌ریزی هایی را در جهت کاهش این اختلال در جامعه ارائه کنند.

Keywords

• زنان
• سندرم تخمدان پلی کیستیک
• شیوع
• متا آنالیز