بررسی توصیفی خصوصیت تاب آوری و نقش آن در فرآیند انطباق مبتلایان به دیابت نوع دو مراجعه کننده به انجمن دیابت شهر شیراز

Abstract

مقدمه: تاب‌آوری مفهومی مهم در فهم فرآیند انطباق و یادگیری روش‌های سازگاری در مبتلایان به دیابت است. ارزیابی بهنگام این خصیصه در مداخلات کاردرمانی این افراد ضرورت دارد، لذا هدف از مطالعه حاضر بررسی توصیفی خصوصیت تاب‌آوری در مبتلایان به دیابت و فهم نقش آن در کیفیت ویژگی‌های انطباقی این افراد بود.مواد و روش: پژوهش حاضر مقطعی بود. نمونه‌گیری به صورت آسان در دی ماه 1392 از میان افراد مبتلا به دیابت مراجعه کننده به انجمن دیابت شیراز انجام شد. اطلاعات با استفاده از مقیاس تاب‌آوری کانر-دیویدسون جمع‌آوری شد. سه گروه افراد با سطح تاب‌آوری کم، متوسط و زیاد از منظر ویژگی‌های انطباقی شامل انگیزه پیشرفت، اعتماد بنفس، سخت‌کوشی و سازش‌پذیری به کمک آزمون تحلیل واریانس (ANOVA) مورد بررسی مقایسه‌ای قرار گرفتند.نتایج: 70 نفر واجد شرایط با میانگین سنی 7/10±51 شامل 24 مرد و 56 زن ارزیابی شدند. میانگین نمره تاب‌آوری در جمعیت مورد مطالعه 7/17±5/61 بدست آمد. افراد با سطوح تاب آوری کم، متوسط و زیاد در ویژگی‌های انگیزه پیشرفت (9/69=F ؛ 001/0>P)، اعتماد بنفس (3/81=F ؛ 001/0>P)، سخت کوشی (9/46=F ؛ 001/0>P) و سازش‌پذیری (6/75=F ؛ 001/0>P) با یکدیگر اختلاف معنی‌داری داشتند.بحث و نتیجه‌گیری: از یافته‌ها چنین بر می‌آید که افراد با سطوح تاب‌آوری کم، متوسط و زیاد دارای ویژگی‌های انطباقی متفاوتی بودند. بنابراین سطح تاب‌آوری در مبتلایان به دیابت می‌تواند تعیین‌کننده کیفیت انطباق این افراد با عارضه دیابت باشد.

Keywords

• دیابت
• تاب‌آوری
• انطباق
• کاردرمانی