اثربخشی روایت درمانی بر فراهیجان و کنش تأملی در بین نوجوانان دختر شهر اصفهان

Abstract

زمینه و هدف: هدف از پژوهش حاضر، تعیین اثربخشی روایت درمانی بر فراهیجان و کنش تأملی در بین نوجوانان دختر شهر اصفهان بود. مواد و روش­ها: روش پژوهش از نوع نیمه­تجربی با طرح پیش‌آزمون- پس‌آزمون با گروه کنترل و پیگیری 2 ماهه بود. جامعه آماری، کلیه دختران نوجوان شهر اصفهان بودند که با نمونه‌گیری دسترس، 40 نفر، انتخاب و به­صورت روش تصادفی ساده در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند. ابزارهای پژوهش پرسش‌نامه­های فراهیجان میتمنسگرابر (2009) و کنشوری تأملی فوناگی (2016) بودند. گروه آزمایش هشت جلسه 90 دقیقه­ای مداخله روایت‌درمانی مبتنی بر پروتکل دی­مانک (1998) دریافت کرد و گروه کنترل در لیست انتظار قرار داشتند. داده­ها با استفاده از نرم‌افزار SPSS-23 و در دو سطح توصیفی (میانگین و انحراف استاندارد) و استنباطی (تحلیل واریانس با اندازه­گیری­های تکراری) تجزیه و تحلیل شدند (001/0>p). یافته­ها: میانگین و انحراف معیار پس‌آزمون فراهیجان مثبت در گروه آزمایش 3/92± 25/95در گروه کنترل 2/91± 19/55و فراهیجان منفی 2/60± 7/15 و 2/91±13/10و نمرات کنش تأملی در مرحله پس‌آزمون 7/23± 66 و 5/63± 39/16بود که یافته­ها نشان داد میانگین نمرات فراهیجان مثبت و کنش تأملی نسبت به گروه کنترل به­صورت معناداری افزایش یافته و میانگین نمرات فراهیجان منفی نسبت به گروه کنترل کاهش یافته بود (0/001>p). نتیجه‌گیری: با توجه به یافته­ها می­توان نتیجه گرفت که روش روایت‌درمانی در ارتقای سلامت روان دختران نوجوان و بهبود مؤلفه­های شناختی و هیجانی آن­ها مؤثر محسوب می­شود.

Keywords

• روایت درمانی
• فراهیجان
• کنش تاملی
• دختران نوجوان