نقش پیش‌بین خودتنظیم‌گری و تکانشوری در موفقیت ورزشی: مقایسۀ ورزش‌های برخوردی و غیربرخوردی

Abstract

در این پژوهش رابطۀ خودتنظیم‌گری و تکانشوری با موفقیت ورزشی مورد‌‌بررسی قرار گرفت و نقش پیش‌بین این دو متغیر برای موفقیت ورزشی در ورزش‌های برخوردی و غیر‌برخوردی مقایسه شد. تعداد 223 ورزشکار حرفه‌ای (102 برخوردی و 121 غیر برخوردی) از فدراسیون‌های ورزشی به‌صورت داوطلب در این پژوهش شرکت کردند. از ورزشکاران خواسته شد مقیاس خودتنظیم‌گری (SRI-25)، مقیاس تکانشوری بارات (BIS) و مقیاس موفقیت ورزشی (SAS) را تکمیل کنند. ضرایب رگرسیون در این پژوهش برای ورزشکاران برخوردی در‌خصوص موفقیت ورزشی در خودتنظیم‌گری 0.39=ß،4.69 =t،در تکانشوری حرکتی 0.49=ß، 4.79=t و در تکانشوری شناختی 0.22=ß‌،2.26 = tتعیین شد. این ضرایب برای ورزشکاران غیر‌برخوردی در خودتنظیم‌گری 0.73=‌ß،11.72 =t و در تکانشوری حرکتی 0.20-=‌ß، 2.32-=t به‌دست آمد. با استناد به یافته‌های این پژوهش می‌توان نتیجه گرفت که در ورزشکاران رشته‌های برخوردی، تکانشوری و در ورزشکاران رشته‌های غیربرخوردی، خودتنظیم‌گری، یکی از تبیین‌کننده‌های موفقیت ورزشی است.

Keywords

• خودتنظیم‌گری
• تکانشوری
• موفقیت ورزشی
• ورزش برخوردی
• ورزش غیر‌برخوردی