Czy plastik może rozpocząć nową erę w archiwizacji danych?

Abstract

Wraz z szybkim rozwojem technologii informatycznych wiele aspektów naszego życia przechodzi cyfrową transformację. Z roku na rok w sieci pojawia się coraz więcej użytkowników, a ciągle udoskonalana sztuczna inteligencja zyskuje na popularności, co prowadzi do wzrostu produkcji informacji. In formacje te przechowywane są głównie w centrach danych, które – przy nieustającym napływie nowych treści – są zmuszone powiększać swoją powierzchnię. Łączy się to z coraz większymi kosztami utrzymania i zapotrzebowaniem na energię. W 2021 r. zużycie energii elektrycznej przez centra danych wyniosło 220–320 TWh, co odpowiada około 0.9–1.3% globalnego zapotrzebowania. Bazy danych wymagające ciągłego dostarczania energii są czynnikiem generującym około 1% całkowitej emisji dwutlenku węgla. Ponadto raportowano już, że przy rosnącym wykładniczo zapotrzebowaniu, za 10 lat ilość dostępnego krzemu klasy mikroprocesorowej nie będzie wystarczająca do przechowywania wszystkich danych. Dlatego naukowcy poszukują alternatyw dla obecnych nośników danych i opracowują nowe technologie z wykorzystaniem cząsteczek chemicznych, a w ostatnim czasie plastiku. W artykule przedstawione zostały przykłady rozwijających się technologii przechowywania danych cyfrowych w polimerach. Omówiono polimery jako nośniki danych i porównano do obecnie stosowanych rozwiązań. Przedyskutowano także, czy plastik może stać się przyszłym materiałem do archiwizacji informacji.* Praca powstała w wyniku realizacji projektu badawczego o nr. 2021/42/E/ST4/00010 finansowanego ze środków Narodowego Centrum Nauki.