فرسودگی شغلی در پرستاران بخش اورژانس مراکز آموزشی و درمانی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی مازندران

Abstract

مقدمه: افزايش مطالبات و خواسته هاي محيطي و کاهش توانایي های فرد براي پاسخ به آنها موجب تشدید فشارهای رواني و فرسودگي شغلي مي گردد. به دلیل عدم بررسی فرسودگی شغلی در پرستاران بیمارستان های وابسته به دانشگاه ها علوم پزشکی مازندران، پژوهش حاضر با هدف مقایسه میزان فرسودگی شغلی پرستاران بخش های اورژانس بیمارستان های وابسته به دانشگاه علوم پزشکی مازندران انجام گرفته است. روش کار: پژوهش مقطعی حاضر بر روی کلیه پرستاران شاغل در بخش های اورژانس سه بیمارستان آموزشی دانشگاه علوم پزشکی مازندران در سال 1393 به روش سرشماری صورت گرفت. برای سنجش میزان فرسودگی شغلی از پرسشنامه استاندارد ماسلاچ و جاکسون استفاده شد. از نرم افزار آماری SPSS نسخه 20 برای آنالیز داده ها استفاده شد. يافته ها: در مجموع 93 پرستار با میانگین سنی 1/8 ± 4/32 سال (24-52 سال) مورد مطالعه قرار گرفتند (72 درصد زن). بیشترین فراوانی سنی مربوط به گروه 20 تا 30 سال (9/48 درصد) و با سابقه کاری 5 تا 9 سال (3/39 درصد) بود. بر اساس نتایج ماتریس چرخش یافته بار عاملی خستگی عاطفی، فقدان موفقیت فردی و شخصیت زدایی در بروز فرسودگی شغلی به ترتیب 42/7، 89/4 و 45/2 بود. میانگین شدت خستگی عاطفی 35/14 ± 19/33 (0 – 54)، شخصیت زدایی 27/5 ± 91/4 (0 – 20) و فقدان موفقیت فردی 57/8 ± 58/29 (8 – 45) بود. بطور کلی میزان فرسودگی شغلی در میان این پرستاران 96/14 درصد بود. نتيجه گيری: بر اساس نتایج مطالعه حاضر تمامی پرستاران بخش های اورژانس مورد ارزیابی دارای درجاتی از فرسوگی شغلی بودند. بیشترین بار عاملی در بروز فرسودگی شغلی مطالعه حاضر به ترتیب مربوط به خستگی عاطفی، فقدان موفقیت فردی و شخصیت زدایی بود. بیمارستان محل خدمت، سن، جنس و سابقه کاری در شدت فرسودگی شغلی تاثیر معنی داری نداشتند.