اثر بخشی آموزش والدگری امید‌محور بر خودکارآمدی والدینی مادران کودکان پیش‌دبستانی

Abstract

این پژوهش با هدف بررسی اثر بخشی آموزش والدگری امید‌محور بر خودکارآمدی والدینی مادران کودکان پیش‌دبستانی انجام شد. این پژوهش از نوع نیمه‌آزمایشی به همراه پیش‌آزمون، پس‌‌آزمون و پیگیری با گروه آزمایشی و کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش شامل مادران کودکان پیش‌دبستانی شهر اصفهان در سال 1398 بود. نمونه آماری پژوهش شامل 30 نفر از مادران بوده که به روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گروه کنترل قرار گرفتند. ابزار مورد استفاده عبارتند از مقیاس خودکارآمدی مادران برکلی(نسخه دوم، 2005).‌ شرکت‌ کنندگان هر دو گروه پرسشنامه را در سه مرحله تکمیل کردند. جلسات آموزش والدگری امید‌محور طی 10 جلسه 90 دقیقه‌ای برای آزمودنی‌های گروه آزمایش ارائه گردید‌. داده‌ها با روش تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر در نرم افزار SPSS تحلیل شدند. نتایج حاصل حاکی‌ از تاثیر آموزش والدگری امید‌محور بر افزایش خودکارآمدی والدینی و مولفه‌های پذیرش فرزند، ارزیابی مثبت فرزند، مسئولیت‌پذیری و خود‌مدیریتی مادران کودکان پیش‌دبستانی در مرحله پس‌آزمون و پایداری این تاثیر در مرحله پیگیری بود(05/0P<). این پژوهش می‌تواند جهت روانشناسان و مشاوران حوزه والدگری و نیز انتخاب نوع مداخله برای آموزش والدین مفید باشد.

Keywords

• والدگری
• امید
• خودکارآمدی والدینی
• مادران
• کودکان پیش‌دبستانی