Wspólnototwórcze napomnienie, przebaczenie i nawrócenie. Teologia narratywna Mt 18,15-35

Abstract

Kościół chcąc pozostać w prawdziwie zbawczej wspólnocie ze swym Emmanuelem i Panem, jak i wierzącymi, jest zobowiązany do stałego i efektywnego stawiania czoła ewangelicznemu zmaganiu z własnym złem, grzechem i przewrotnością. Ta prawda jest wyrażona w Mt 18,15-35. Kościół musi tak dzialać, gdyż w ten sposób jest w stanie przeciwstawić się czynom członków Kościoła, które niszczą wertykalne i horyzontalne więzy stanowiące o jednorodności, tożsamości i skuteczności nie tylko w świecie wierzących, ale również we wzajemnych relacjach. Każda osoba w Kościele winna być na tyle odważna, by podjąć wysiłek upomnienia grzesznika. Jednak grzesznik jest zobowiązany wyrazić swoją pokorę wobec Kościoła, głęboki żal i pragnienie nawrócenia. Co więcej, musi zaakceptować nawrócenie jako proces reewangelizacji. Obowiązkiem Kościoła nie jest tylko ewangelizacji świata nieświadomego obecności Jezusa, ale również permanentnej reewangelizacji swoich grzesznych braci i sióstr. Obowiązek przebaczenia spoczywa również na samym grzeszniku, który wcześniej doświadczył braterskiego przebaczenia i Bożego miłosierdzia, a mimo to nie jest gotowy prawdziwie przebaczyć swoim braciom.

Keywords

• przebaczenie
• upomnienie braterskie
• wspólnota
• Kościół
• wina
• grzech