Place Goes Wrong in Treating Mind-brain Relationship Clarifying why identity theory is neither reasonable nor a mere scientific problem in disguise

Abstract

پِلِیس بر این باور است که مسائل فلسفی مرتبط با ماهیتِ نسبتِ میان ذهن و مغز، در نهایت به­نفعِ مادی­گرایی -خصوصاً نظریه این­همانیِ نوعی- کنار گذاشته یا منحل خواهند شد. او این مدعا را فرضیه­ای علمی و مستدل می­داند. من در این مقاله نشان خواهم داد که ماجرا به­گونه­ای نیست که او می­پندارد. اگر چه این متن، سراسر، حاوی جزئیات فراوانی در باب موضع پِلِیس است ولی به­ منظور فراهم آوردن بستری برای نقد، در ابتدا، رویکرد او به مسئله مد نظر را اجمالاً توضیح خواهم داد. سپس، موضع او را به چهار تز فروکاسته و نشان خواهم داد که مدعای اصلی نظریه این­همانیِ نوعی، علاوه بر آن که مستدل نیست بلکه حتی مسئله­ای صرفاً متعلق به علوم تجربی نیز به ­شمار نمی­آید. من بر این باورم که نظریه این­همانیِ نوعی، حداکثر، باید به­ منزله فرضیه­ای تلقی شود که اگر چه به ­طور تقریبی ناظر به کارکردِ نسبتِ میان ذهن و مغز است ولی هیچ چیزی را درباره ماهیتِ واقعیِ این نسبت نمایان نمی­سازد.

Keywords

• ذهن
• مغز
• این‌همانی
• تحلیلی و ترکیبی
• ضرورت پسین
• درون‌گرایی
• برون‌گرایی