ارائه الگوی مدیریت استعداد در نظام آموزش عالی ایران: مدلی برآمده از نظریه داده بنیاد

Abstract

هدف پژوهش حاضر شناسایی عوامل مؤثر در جذب، توسعه و نگهداشت استعدادهای علمی در نظام آموزش عالی ایران به منظور ارائه الگوی جامع مدیریت استعداد در سازمان دانشگاه بود. روش و طرح پژوهش کیفی و راهبرد مورد استفاده، نظریه زمینه­ای(طرح سیستماتیک) بود. جامعه آماری شامل کلیه استعدادهای علمی دانشگاه­های دولتی سراسر کشور می­باشد. برای نمونه گیری از روش نمونه گیری هدف مند متوالی نظری و گلوله برفی استفاده شد. 20 نفر از استعدادهای علمی انتخاب و از طریق مصاحبه نیمه ساختار یافته در پژوهش مشارکت نمودند. با استفاده از نتایج مستخرج از مصاحبه­ها عوامل مؤثر در جذب، توسعه و نگهداشت استعدادهای علمی در نظام آموزش عالی ایران شناسایی شده و طی سه مرحله کدگذاری باز، محوری و انتخابی مدل مدیریت استعداد نظام آموزش عالی در شش مقوله اصلی شرایط علی، پدیده محوری، تعاملات، شرایط زمینه ای، شرایط مداخله گر و پیامدهای مدیریت استعداد ارائه گردید. بر طبق نتایج، استقرار نظام مدیریت استعداد در آموزش عالی ایران بر مبنای عوامل فردی، مدیریتی و تطبیق پویا تحقق یافته و اساس آن تمرکز و هم راستایی راهبردراهبردی و اتخاذ راهبردهای مؤثر جذب، توسعه و نگهداشت می باشد. بستر فراهم کننده راهبردها؛ عوامل سازمانی، عوامل مرتبط با کار و شرایط فراسازمانی است که در کنش و واکنش با عوامل زمینه­ای و مداخله گر، پیامدهای نگرشی، رفتاری و سازمانی در بر دارد.

Keywords

• مدیریت استعداد
• نظام آموزش عالی
• نظریه داده بنیاد