ارتباط علّی مزیت رقابتی با منابع تعارض و نقش میانجی انعطاف‌پذیری منابع انسانی در صنعت تولیدات ورزشی

Abstract

هدف این پژوهش ارتباط علّی مزیت رقابتی با منابع تعارض و نقش میانجی انعطاف‌پذیری منابع انسانی در صنعت تولیدات ورزشی بود. روش پژوهش، ازنوع علّی بود که به‌صورت میدانی انجام شد. نمونة پژوهش ازبین مدیران و صاحبان واحدهای تولیدی ورزشی تهران انتخاب شد. ابزار اندازه‌گیری شامل پرسش‌نامة مزیت رقابتی ریحانی (۱۳۹۴)، پرسش‌نامة منابع تعارض سازمانی خاکپور و همکاران (۱۳۹۴) و پرسش‌نامة انعطاف‌پذیری منابع انسانی رایت و اسنل (۱۹۹۸) بود که پس از تأیید روایی و پایایی آن‌ها، بین نمونه‌ها توزیع شدند. برای تجزیه‌وتحلیل داده‌ها، از آمار توصیفی و برای ارائة مدل اندازه‌گیری، از نرم‌افزارهای اس.پی.اس.اس و لیزرل استفاده شد. نتایج نشان داد که مدل از برازش مناسبی برخوردار بود. همچنین مشخص ‌شد که عامل مزیت رقابتی با ضریب‌تأثیر 38/0 و با ضریب‌تأثیر 7/0، اثر مستقیم و معناداری بر انعطاف‌پذیری منابع انسانی و منابع تعارض داشت. افزون‌براین، عامل انعطاف‌پذیری سازمانی با ضریب‌تأثیر 27/0 اثر مستقیم و معنا‌داری بر منابع تعارض داشت؛ بنابراین، با توجه به نتایج به‌دست‌آمده پیشنهاد می‌شود که مدیران و مسئولان شرکت­های تولیدات ورزشی سعی کنند موارد درون‌سازمانی مانند اثربخشی هزینه­ها و زمان را که باعث ایجاد مزیت رقابتی می­شوند، مدنظر داشته باشند تا بتوانند مزیت رقابتی موقتی ایجادشده در شرکت را به مزیت رقابتی پایدار تبدیل کنند. همچنین، برای افزایش انعطاف‌پذیری منابع انسانی این شرکت­ها، مدیران آن‌ها سعی کنند کارکنانی را به‌کار گیرند که از مهارت­های کافی برای انجام کار برخوردار باشند.

Keywords

• مزیت رقابتی
• انعطاف‌پذیری منابع انسانی
• تعارض سازمانی
• انعطاف‌‌پذیری مهارتی