Glosa do uchwały Sądu Najwyższego z dnia 9 listopada 2021 r., I KZP 5/21

Abstract

W komentowanej uchwale Sąd Najwyższy stwierdził, że nie popełnia przestępstwa z art. 233 § 1a Kodeksu karnego świadek, który składa fałszywe zeznanie z obawy przed grożącą mu odpowiedzialnością karną, jeżeli – realizując prawo do obrony – zeznaje nieprawdę lub zataja prawdę, nie wyczerpując jednocześnie swoim zachowaniem znamion czynu zabronionego określonego w innym przepisie ustawy. W doktrynie i w orzeczni­ctwie słusznie przyjmuje się, że prawo do obrony to prawo do obrony człowieka, a nie jego statusu w postępo­waniu karnym. Prawo to obejmuje zatem nie tylko wyjaśnienia, lecz także zeznania składane przez oskarżonego w toku postępowania. Podejście do art. 233 § 1a K.k., zgodne z tezą wyrażoną w uchwale, urealnia prawo spraw­cy czynu zabronionego do obrony, chroniąc go przed samooskarżeniem również jako świadka

Keywords

• prawo do obrony
• osoba podejrzana
• świadek
• fałszywe zeznanie
• odpowiedzialność karna
• prawo do milczenia