منظر (Feb 2017)
بررسی طرح احیای محدوده حفاظتی بارانگارو
Abstract
فرم شهر تبلور رابطه تاریخی انسان با محیط طبیعی‌اش و منظر شهر حاصل ادراک انسان از این بستر تعاملی با طبیعت است. در این دیدگاه قرائت لایه‌های تاریخی و طبیعی منظر و نحوه تأثیرگذاری انسان بر آن‌ها، فرصت شناخت و در مرحله بعدی بیان دوباره آن در قالبی تکامل‌یافته‌تر را در اختیار ما قرار می‌دهد. شهر سیدنی در کشور استرالیا از نمونه‌های قابل‌توجه شکل‌گیری شهر در مجاورت دریا است. طرح احیا دماغه بارانگارو، متأثر از رابطه تاریخی شهر سیدنی و دریا، به‌عنوان زیرمجموعه‌ای از ارتباط انسان با طبیعت شکل‌گرفته و شامل احیا شکل طبیعی دماغه در دوران پیش از صنعت، به شکلی نمادین است. اقدامات صورت گرفته در این راستا متشکل از بازنویسی ویژگی‌های تاریخی سایت به لحاظ عینی نظیر ویژگی‌های مورفولوژیکی بستر طبیعی و به لحاظ ذهنی نظیر احیای فرهنگ بومی است. اگرچه پیشینه صنعتی دماغه بارانگارو بخشی از تکامل آن را از یک لبه طبیعی متعلق به قبایل بومی استرالیا تا یک لبه صنعتی متعلق به سیدنی قرن 21 تشکیل می‌دهد، اما نباید این نکته را فراموش کرد که هدف منظر شهری دموکراتیزه ساختن فضاهای عمومی با تکیه‌بر ماهیت پویای منظر است. اگر نوع تعامل موردنیاز توسط ساکنان سیدنی در این دوره از زمان، فضایی برای پیوند شهر با طبیعت رها از ویژگی صنعتی بندرگاه‌های آن باشد کمرنگ ساختن لایه‌های صنعتی در لوای رویکرد طبیعت‌گرای معمار منظر، قابل توجیه خواهد بود. این عقب‌گرد تاریخی به مورفولوژی سایت در دوران پیشاصنعت، امکان ارتباط دوباره شهروندان با لبه طبیعی شهر را فراهم می‌آورد که ختم شدن شبکه شهری به مفری طبیعی به‌جای امتداد بدون انقطاع و نفس‌گیر بافت شهری و صنعتی سیدنی از نتایج کلی آن است. در این پروژه با شرایط طبیعی فراهم‌شده نظیر احیای پوشش گیاهان بومی و مرفولوژی در قالب سنگ‌فرش‌های ماسه سنگی و نیز احیای فرهنگ طبیعت‌گرای اقلیت بومی، هویت شهری سیدنی علاوه بر یک شهر بندرگاهی و صنعتی به پیوندگاه طبیعت و صنعت، بتن و ماسه‌سنگ، فرهنگ بومی و فرهنگ مدرن، و به‌طورکلی پیوند جامعه با تاریخ در قالب منظر طبیعت‌گرا ارتقا می‌یابد.
