اثرات ال-کارنیتین جیره‌ای بر فراسنجه‌های کیفی منی و شاخص‌های گنادی و کبدی خروس‌های مولد گوشتی

Abstract

هدف از این پژوهش، بررسی تأثیر سطوح مختلف ال-کارنیتین بر فراسنجه‌های کیفی منی و شاخص‌های گنادی و کبدی خروس در زمان بلوغ و پیک تولید بود. تعداد 36 قطعه خروس مادر گوشتی سویه‌ راس (12 هفتگی) به‌مدت 22 هفته، در یک طرح کاملاً تصادفی با سه تیمار (سطوح صفر، 250 و 500 میلی‌گرم ال‌کارنیتین) و دوازده تکرار استفاده شد. نمونه‌های منی برای ارزیابی حجم منی، جنبایی کل، فعالیت میتوکندری، سلامت غشای پلاسمایی اسپرم به‌صورت هفتگی جمع‌آوری شد. همچنین، برای تعیین شاخص‌های گنادی و کبدی در سنین 24 و 34 هفتگی چهار پرنده در هر تیمار پس از توزین کشتار و بیضه‌ها و کبد خارج و توزین شدند. بیشترین جنبایی اسپرم (60/96 درصد) مربوط به پرندگان تغذیه شده با 250 میلی‌گرم ال‌کارنیتین بود. با افزایش سطح ال‌کارنیتین در جیره، سلامت غشای پلاسمایی اسپرم به‌صورت خطی (8/6 درصد افزایش نسبت به شاهد) بهبود یافت. یک تمایل خطی در فعالیت میتوکندری با افزایش سطح ال‌کارنیتین در جیره مشاهده شد (31/69، 00/72 و 25/76). یک تمایل به معنی‌داری در شاخص گنادی (08/0P=) با تغذیه سطوح مختلف ال-کارنیتین مشاهده شد. به‌طور کلی، افزودن سطوح 250 و 500 میلی‌گرم ال-کارنیتین به جیره به‌واسطه افزایش شاخص گناد منجر به بهبود فراسنجه‌های کیفی اسپرم در ابتدای دوره تولید (بلوغ جنسی) شد.

Keywords

• اسپرم
• ال‌کارنیتین
• بلوغ جنسی
• خروس
• شاخص گنادی