Wychowawcza obecność polskich salezjanów w Wilnie 1924-1945. Zarys problematyki

Abstract

Salezjanie przybyli do Wilna w 1924 r. i przejęli do obsługi koedukacyjne placówki opiekuńcze prowadzone przez ks. prałata Karola Lubiańca. Pierwszy dyrektor domu zakonnego, ks. dr Wojciech Balawajder zlikwidował koedukacyjny charakter tych dzieł dobroczynnych. Salezjanie z chłopcami pozostali przy ul. Dobrej Rady i dodatkowo obsługiwali kościół Opatrzności Bożej. Dziewczęta umieszczono przy ul. Stefańskiej w pobliżu dworca kolejowego. W 1928 r. salezjanom oddano do użytku kościół św. Stefana, przy którym powstał osobny dom zakonny. Księża i klerycy prowadzili oratorium, uczyli religii w szkołach, pełnili posługę w więzieniach, studiowali na Uniwersytecie Stefana Batorego. W czasie drugiej wojny światowej zakonnicy prowadzili ograniczoną działalność duszpasterską i angażowali się w nauczanie na tajnych kompletach. Podczas okupacji litewskiej, sowieckiej i niemieckiej salezjanie zostali usunięci z placówki przy ul. Dobrej Rady i byli internowali w domach salezjanów litewskich. Po drugiej wojnie światowej większość polskich salezjanów wróciła z Wilna i z Wileńszczyzny do Polski.

Keywords

• Wilno
• salezjanie
• szkoły salezjańskie
• duszpasterstwo