اثربخشی گروه‌درمانی وجودی بر خوددلسوزی و تاب‌آوری مادران کودکان کم‌توان ذهنی

Abstract

هدف این پژوهش، بررسی اثربخشی گروه‌درمانی وجودی بر خوددلسوزی و تاب‌آوری مادران کودکان کم‌توان ذهنی بود. این مطالعة نیمه‌آزمایشی با استفاده از طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه گواه انجام شد. جامعة آماری پژوهش شامل همة مادران کودک کم‌توان ذهنی بود که به مراکز توانبخشی شهر اردبیل در سال 1396 مراجعه کرده بودند. 30 نفر با استفاده از روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب و به‌طور تصادفی در دو گروه برابر آزمایش و گواه قرار گرفتند. گروه آزمایشی طی 8 هفته تحت درمان وجودی قرار گرفت و در این مدت بر گروه گواه مداخله انجام نگرفت. پرسشنامة خوددلسوزی (ریس، پومر، نف و ون جاجت، 2011) و تاب‌آوری (کانر و دیویدسون، 2003) به‌عنوان ابزار ارزشیابی مورد استفاده قرار گرفت. داده‌ها با استفاده از روش‌های آماری توصیفی و تحلیل کوواریانس مورد تجزیه‌وتحلیل قرار گرفت. نتایج به دست آمده از مقایسة پس‌آزمون دو گروه، حاکی از این است که نمرات پس‌آزمون خوددلسوزی و تاب‌آوری گروه مداخله و کنترل تفاوت معنی‌داری دارد (P<0.01). به این ترتیب می‌توان گفت که گروه‌درمانی ‌وجودی موجب افزایش نمرات خوددلسوزی و تاب‌آوری در مادران کودکان کم‌توان ذهنی خواهد شد.

Keywords

• گروه‌درمانی وجودی
• خوددلسوزی
• تاب‌آوری
• مادران ‌کودکان ‌کم‌توان‌ ذهنی