اثر تمرينات ثبات ‌دهنده مركزي بر درد و عملكرد بیماران زن مبتلا به استئوآرتريت زانو

Abstract

مقدمه: زانو به دليل تحمل وزن بدن در معرض مستقيم ضربه قرار دارد و به اين دليل بيش‌ترين شيوع استئوآرتريت را به خود اختصاص داده است و علایمي مانند درد، خشكي و كاهش شديد حركات مفصلي را به همراه دارد. هدف از پژوهش حاضر، ارزیابی تأثير يک دوره تمرين ثبات‌ دهنده مركزي بر درد و عملكرد بیماران زن مبتلا به استئوآرتريت زانو بود. مواد و روش‌ها: تعداد 22 بیمار زن غير ورزشكار مبتلا به استئوآرتريت زانو (ميانگين سني 38/9 ± 12/60 سال، قد 84/7 ± 45/155 سانتی‌متر و وزن87/13 ± 46/71 كيلوگرم) انتخاب و به صورت تصادفي در دو گروه تجربي و شاهد تقسيم شدند. در ابتدا ميزان درد بيماران از طريق پرسش‌نامه VAS (Visual analogue scale) و عملكرد آن‌ها از طریق پرسش‌نامه WOMAC (Western ontario and mcmaster universities index) اندازه‌گيري شد. سپس گروه تجربي برای مدت 8 هفته، هفته‌اي 3 جلسه، هر جلسه 30 دقيقه تحت تمرينات ثبات ‌دهنده مركزي قرار گرفتند. بیماران گروه شاهد به روال عادی زندگي خود ادامه دادند. براي تجزيه و تحليل اطلاعات از ANOVA One way استفاده شد. یافته‌ها: نتايج بهبود معنی‌داري در ميانگين درد قبل (27/2 ± 81/4) و بعد (72/1 ± 18/3) از تمرين بیماران گروه تجربي نشان داد (05/0 > P). اما تفاوت بين ميانگين درد قبل (21/2 ± 09/5) و بعد (04/2 ± 81/6) از تمرين در گروه شاهد معنی‌دار نبود (05/0 P). ولی بهبود ميانگين عملكرد قبل (82/14 ± 45/44) و بعد (03/12 ± 09/52) از تمرين گروه شاهد معنی‌دار نبود (05/0P > ). نتیجه گیری: از نتايج تحقيق می‌توان نتیجه‌گیری کرد که تمرينات ثبات ‌دهنده مركزي در بهبود درد و عملكرد مفصل زانو تأثير شایانی داشته است. از آن جايي كه عملكرد مناسب عضلات مركزي نقش اساسي در قرار گرفتن لگن در وضعيت خنثي دارد، اين حالت ممكن است بتواند منجر به قرارگيري استخوان ران در وضعيت طبيعي و در نتيجه وضعيت خوب مفصل زانو و كاهش فشارهاي وارده بر غضروف مفصلي گردد. لذا پيشنهاد می‌شود که از تمرينات ثبات‌ دهنده مرکزی به عنوان يک روش مؤثر در پيش‌گيري و درمان استئوآرتريت زانو استفاده گردد. کلید واژه‌ها: استئوآرتريت، تمريناتCore ، تمرين درماني