مقایسه تأثیر آموزش والدگری مبتنی بر مواجهه با چالش‌های فرزندپروری و برنامه فرزندپروری مثبت بر ابعاد والدگری مؤثر و سازگاری زوجی در مادران دارای فرزند نوجوان

Abstract

پژوهش حاضر با هدف بررسی مقایسه تأثیر برنامه فرزندپروری مثبت و آموزش والدگری مبتنی بر مواجهه با چالش­های فرزندپروری بر ابعاد والدگری مؤثر و سازگاری زوجی مادران انجام شد. روش پژوهش نیمه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون، پس­آزمون و پی‌گیری یک‌ماهه با گروه گواه بود. جامعه آماری، مادران دارای فرزند نوجوان شهر اصفهان در سال تحصیلی 98-1397بودند.از افرادی که در فراخوان شرکت کردند 24 آزمودنی با روش تصادفی انتخاب و در گروه­ها گمارش شدند. مداخلات به صورت هشت جلسه دو ساعته انجام شد. داده­ها با استفاده از پرسش‌نامه­های والدگری آلاباما و سازگاری زوجی اسپانیر (1976) گردآوری شدند. برای تحلیل داده­ها از تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر استفاده شد. نتایج نشان داد میان برنامه فرزندپروری مثبت و گروه گواه در والدگری مثبت و نظارت ضعیف تفاوت معنی­داری وجود دارد، همچنین بین گروه والدگری مبتنی بر مواجهه با چالش­ها و گروه گواه از نظر والدگری مثبت، تنبیه بدنی و اطلاع، تفاوت معنی­داری دیده شد. هر چند تفاوتی میان تأثیر دو روش آموزشی بر ابعاد والدگری مؤثر و سازگاری زوجی یافت نشد (05/0P<). بر پایه یافته­ها می­توان گفت برنامه فرزندپروری مثبت و آموزش والدگری مبتنی بر مواجهه با چالش­های فرزندپروری، هر کدام می­توانند برخی کارکردهای والدگری را ارتقا دهند. در واقع می‌توان نتیجه گرفت هیچ کدام از روش­های آموزش فرزندپروری به‌تنهایی جامعیت نداشته‌اند و لذا با توجه به اثربخشی متفاوت دو روش آموزشی، توصیه می­شود برای ارتقای کیفیت فرزندپروری و به منظور تأثیر بیشتر، ترکیبی از برنامه­های آموزشی استفاده شود.

Keywords

• والدگری مؤثر
• والدگری مبتنی بر مواجهه با چالش ها
• برنامه فرزندپروری مثبت
• نوجوان
• سازگاری زوجی