نقش میانجی عدالت سازمانی بر نبود امنیت شغلی و فرسودگی شغلی کارکنان در دوران بحران کووید-19

Abstract

هدف این پژوهش تبیین نقش میانجی عدالت سازمانی بر رابطه بین عدم امنیت شغلی و فرسودگی شغلی کارکنان بخصوص در شرایط بحرانی است. روش تحقیق، از حیث هدف، کاربردی و از منظر شیوه اجرا، توصیفی- پیمایشی است. جامعه آماری کارکنان شرکت ساخت تراکتورسازی تبریز با 281 نمونه که به روش تصادفی طبقه‌ای انتخاب شدند. برای جمع‌آوری داده‌ها، از سه پرسشنامة استاندارد عدم امنیت شغلی، فرسودگی شغلی و عدالت سازمانی استفاده شد. روایی با استفاده از روش تحلیل عاملی تأییدی و پایایی به وسیلة آلفای کرونباخ بررسی و تأیید شد. جهت تجزیه‌وتحلیل فرضیه‌ها از روش مدل‌سازی معادلات ساختاری استفاده و داده‌ها به‌وسیله نرم‌افزار SmartPLS تجزیه‌وتحلیل شد. با توجه به نتایج پژوهش‌های دیگر مبنی بر اینکه افراد، بار سلامت روانی قابل توجهی را درنتیجه فرسودگی و عدم امنیت شغلی در میانه همه‌گیری COVID-19 تجربه می‌کنند، پژوهش حاضر نشان می‌دهد که عدالت سازمانی اثر تعدیل‌کننده‌ای در این خصوص دارد و تأثیر منفی عدم امنیت شغلی بر فرسودگی شغلی و درنتیجه اختلالات ناشی از آن را کاهش می‌دهد. همچنین در بین ابعاد سه‌گانه عدالت سازمانی، بعد رویه‌ای و مراوده‌ای، بیشترین تأثیر معکوس با فرسودگی شغلی را دارند. بدین ترتیب نقش عدالت سازمانی در تعدیل فرسودگی شغلی کارکنان، بخصوص در وضع بحرانی اشتغال، شبیه وضعیت موجود حاصل از بحران کووید-19، اهمیت می‌یابد.

Keywords

• امنیت شغلی
• عدالت سازمانی
• فرسودگی شغلی
• کووید-19