Troska biskupa diecezjalnego o godziwe utrzymanie duchownych

Abstract

Prawo do godziwego wynagrodzenia bez wątpienia uznać należy za jedno z naj­bar­dziej podstawowych praw przysługujących człowiekowi. Prawo to przynależy zatem także duchownym, czego potwierdzeniem są dyspozycje ustawodawcy kodeksowego zawarte w: kan. 384 (godziwe utrzymanie) i kan. 281 § 1 (odpowiednie wynagrodzenie). Godziwe utrzymanie powinno pozwolić duchownym zaspokoić potrzeby własnego życia, bronić koniecznej wolności apostolskiej oraz dawać możliwość wspomagania potrzebu­jących. Podmiotami zobligowanymi do troski o godziwe utrzymanie duchownych są biskupi diecezjalni. Podmiotami uprawnionymi zaś są wszyscy duchowni, nie wykluczając także diakonów stałych, którzy całkowicie oddali się kościelnej posłudze, a nie posia­da­ją stałego wynagrodzenia z racji świeckiego zawodu. Biskup diecezjalny jest głównym zarządcą majątku kościelnego w Kościele partyku­larnym. Wyposażony przez ustawodawcę kodeksowego w szerokie kompetencje dla do­brego i sprawnego zarządu tym majątkiem, posiada odpowiednie i wystarczające na­rzędzia pozwalające sprostać obowiązkowi troski o godziwe utrzymanie duchownych. Zobowiązanie to wypełnia przypominając wiernym o obowiązku zaradzenia potrzebom Kościoła i w odpowiedni sposób domagając się jego wykonania (kan. 1261 § 2). Pomoc w realizacji analizowanego zobowiązania stanowi także specjalna instytucja groma­dząca dobra i ofiary przeznaczone na utrzymanie duchownych, którzy pełnią służbę dla dobra Kościoła partykularnego, chyba że inaczej temu zaradzono (kan. 1274 § 1).

Keywords

• odpowiednie wynagrodzenie
• prezbiterzy
• zabezpieczenie socjalne
• specjalna instytucja
• potrzeby Kościoła