Ṭibb-i Tavānbakhshī (Nov 2021)
تأثیر تمرین استقامتی در خشکی، آب و ترکیبی بر متغیرهای منتخب بیومکانیکی در راه رفتن ارادی مردان 60 تا 75 سال
Abstract
زمینه و هدف با توجه به اینکه دوره سالمندی، با پتانسیل بروز ناهنجاری‌های اسکلتی ـ عضلانی و به تبع آن تغییر در عملکرد بیومکانیکی همراه است، استفاده از برنامه‌های تمرینی مناسب با رویکرد پیشگیری یا کاهش تبعات منفیِ ناشی از این تغییرات، در دستور کار متخصصان حوزه بازتوانی ورزشی و کاردرمانگر‌ها قرار دارد. هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی تأثیر تمرین استقامتی خشکی، آب و ترکیبی بر متغیرهای منتخب بیومکانیکی راه رفتن ارادی مردان 75-60 سال بود.مواد و روش‌ها در این پژوهش نیمه‌تجربی، شصت مرد 75-60 ساله داوطلبانه شرکت کردند و به صورت تصادفی در سه گروه بیست نفره، تمرین استقامتی در خشکی، آب و ترکیبی قرار گرفتند. هر سه پروتکل تمرینی، سه جلسه در هفته و به مدت هشت هفته انجام گرفت. از آزمون‌های آماری تی وابسته برای مقایسه پیش‌‌آزمون ـ پس‌آزمون و تجزیه و تحلیل کوواریانس برای مقایسه اثر سه نوع تمرین بر متغیرهای وابسته استفاده شد.یافته‌ها یافته‌ها نشان داد انجام تمرین استقامتی در خشکی، آب و ترکیبی باعث افزایش معنادار میزان طول گام نرمالیزه، جابه‌جایی مرکز جرم بدن در محورهای قدامی ـ خلفی و عمودی، دامنه حرکتی مفاصل ران، زانو و دورسی فلکشن مچ پا و حداکثر نرمالیزه اول Fz (اوج نیروی عمودی عکس‌العمل زمین) هنگام شروع راه رفتن ارادی می‌شود (0/05>P). همچنین انواع تمرین استقامتی خشکی، آب و ترکیبی اثر متفاوتی بر متغیر دامنه حرکتی پلانتار فلکشن مفصل مچ پا ایجاد کردند (0/05>P) (بین تمرینات خشکی و ترکیبی)، ولی تفاوت معناداری در میزان اثرگذاری نوع تمرین استقامتی خشکی، آب و ترکیبی بر سایر متغیرهای کینماتیکی و کینتیکی هنگام راه رفتن ارادی مشاهده نشد (0/05<P).نتیجه‌گیری با وجود اینکه به نظر می‌رسد استفاده از تمرینات استقامتی در خشکی، آب و ترکیبی می‌تواند اثر مثبتی بر متغیرهای منتخب بیومکانیکی سالمندان هنگام راه رفتن داشته باشد، به دلیل اثرگذاری بیشتر می‌توان انجام پروتکل تمرین استقامتی ترکیبی را برای بهبود وضعیت تعادل، عملکرد راه رفتن و جابه‌جایی ایمن و مطمئن به سالمندان توصیه کرد. مطالعات آتی جهت بررسی هرچه دقیق‌تر تفاوت‌های موجود بین انواع روش‌های تمرینات استقامتی ضروری است.
Keywords
