بررسی فاکتور افزایش دوز تومور با حضور نانو ذرات مختلف در براکی-تراپی پروستات به‌روش مونت کارلو

Abstract

زمینه و هدف: یکی از راه‌های درمان پروستات، استفاده از چشمه‌های براکی‌تراپی کم‌انرژی مانند ید-125 است. هدف ما دراین مطالعه، بررسی فاکتور افزایش دوز تومور با حضور نانو ذرات مختلف در براکی‌تراپی پروستات به‌روش مونت کارلو و بررسی اثر حضور نانو ذرات بر منحنی‌های هم دوز در براکی‌تراپی پروستات می‌باشد. مواد و روش‌ها: در این مطالعه، چشمه‌ی براکی‌تراپی ید-125 مدل SL-125/SH-125 با استفاده از کدMCNPX مونت کارلو، شبیه‌سازی-شد. پس از محاسبه و تایید پارامترهای گروه کاری 43 انجمن فیزیک پزشکی آمریکا (TG-43) برای آن، فاکتور افزایش دوز در مقطع مرکزی تومور در اثر حضور مواد جاذب Fe2O3، Ag،Gd ، Pt و Au به‌صورت نانو ذره با سه غلظت 7، 18و 30 میلی‌گرم بر میلی‌لیتر در تومور به‌طور جداگانه بررسی‌شد. یافته‌ها: مقدار ثابت آهنگ دوزcGyh-1U-1 954/0 به‌دست‌آمد. مقدار بیشینه‌ی فاکتور افزایش دوز در روی مقطع مرکزی در راستای محورX برای ماده‌های Fe2O3، Ag،Gd ، Pt و Au، به‌ترتیب برابر 27/1، 15/1، 14/1، 32/1 و 79/1 می‌باشد. همچنین دراثر حضور نانوذرات، شکل منحنی هم‌دوز برای کانتورهای 100 درصد به‌سمت مرکز تومور و منحنی 50 درصد به‌سمت خارج تومور متمایل می‌شوند. فاکتور افزایش دوز با افزایش غلظت و با افزایش عدد اتمی نانو ذرات، نظم خاصی را در افزایش یا کاهش نشان‌نداد. نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج حاصل از شبیه‌سازی، می‌توان به‌این نتیجه‌رسید که حضور نانو ذرات، باعث افزایش دوز در تومور وکاهش دوز در خارج تومور بر روی منحنی‌های هم‌دوز می‌شود. لذا می‌توان زمان درمان و اکتیویته را کاهش‌داد. بنابراین، استفاده‌ی بالینی از این نانو ذرات به‌منظور افزایش دوز در براکی‌تراپی پروستات توصیه می‌گردد.

Keywords

• نانوذرات
• فاکتور افزایش دوز
• براکی تراپی پروستات
• شبیه سازی مونت کارلو