مقاومت آنتی‌بیوتیکی و بایوسایدی و شیوع ژن‌های qacAB، smr و norA در انتروکوک‌های مقاوم به ونکومایسین جدا شده از بیماران مراکز آموزشی درمانی اصفهان

Abstract

مقاله پژوهشیمقدمه: انتروکوک‌های مقاوم به ونکومایسین (Vancomycin-resistant Enterococci) VRE به دلیل مقاومت آنتی‌بیوتیکی و بایوسایدی، از شایع‌ترین پاتوژن‌های بیمارستانی می‌باشند که به یکی از مشکلات عمده در بیمارستان‌ها تبدیل شده‌اند. این مطالعه به منظور تعیین الگوی مقاومت آنتی‌بیوتیکی، حداقل غلظت مهارکنندگی کلرهگزیدین و بنزالکنیوم کلراید، بررسی میزان شیوع ژن‌های مقاومت بایوسایدی norA، smr و qacAB و سنجش زمان کشندگی بایوسایدها در ایزوله‌های VRE انجام شده است.روش‌ها: در این مطالعه، 50 ایزوله‌ی VRE از بیمارستان‌های آموزشی شهر اصفهان جمع‌آوری و با تست‌های فنوتایپیک تأیید شدند. حساسیت آنتی‌بیوتیکی به روش دیسک دیفیوژن و حداقل غلظت مهارکنندگی بنزالکونیوم کلرید و کلرهگزیدین با روش براث میکرودایلوشن تعیین گردید. شیوع ژن‌های مقاومت بایوسایدی و تعیین قدرت کشندگی بایوسایدها با روش PCR و Time-kill assay بررسی شد.یافته‌ها: از 50 ایزوله‌ی بالینی، تمام ایزوله‌ها به سیپروفلوکساسین و اریترومایسین مقاوم و به لینزولید حساس بودند. محدوده‌ی (Minimum inhibitory concentration) MIC بنزالکنیوم کلراید و کلرهگزیدین به ترتیب 8-4 و 8-1 میکروگرم بر میلی‌لیتر گزارش شد. ژن‌های norA، smr و qacAB به ترتیب در 84، 56 و 24 درصد از ایزوله‌ها شناسایی گردید.نتیجه‌گیری: نتایج مطالعه‌ی حاضر نشان داد که علاوه بر لینزولید به عنوان داروی انتخابی ایزوله‌های مقاوم به ونکومایسین، بایوساید‌های کلرهگزیدین و بنزالکونیوم کلراید نیز اثر کشندگی بسیار خوبی بر روی این ایزوله‌ها داشتند. اما با توجه به مقاومت بالا نسبت به سایر آنتی بیوتیک‌ها، انجام تست حساسیت آنتی‌بیوتیکی لازم به نظر می‌رسد.

Keywords

• مقاومت آنتی‌بیوتیکی
• انتروکوکوس
• ونکومایسین
• ترکیبات بنزالکنیوم کلراید
• کلرهگزیدین