اثر تمرین تناوبی شدید روی عامل نروتروفیک مشتق از مغز و عامل نروتروفیک مشتق از سلول گلیال مغز موش‌های صحرایی

Abstract

زمینه و هدف: تحقیقات نشان داده‌اند که تمرین ورزشی عامل نروتروفیک مشتق از مغز (BDNF) و عامل نروتروفیک مشتق از سلول گلیال (GDNF) را افزایش ‌می‌دهند. همچنین، پراکسید هیدروژن (2O2H) و عامل نکروزیس تومور آلفا (TNF-α) در حالت in vitro محتوای پروتئینی BDNF و GDNF را افزایش ‌می‌دهند. با وجود این، اطلاعات کافی در مورد اثر تعاملی تمرینات شدید ورزشی، 2O2H و TNF-α روی نروتروفین‌ها وجود ندارد. از این ‌رو، در تحقیق حاضر اثر تمرین تناوبی شدید روی محتوای BDNF، GDNF، 2O2H و TNF-α در مغز موش‌های صحرایی آلبینو ویستار بررسی‌گردید. موادّ و روش‌‌ها: شانزده سر موش صحرایی نر به دو گروه تمرین تناوبی شدید و کنترل تقسیم شدند. تمرین تناوبی شدید برای 6 هفته و با شدت 95 تا 100 درصد حداکثر اکسیژن مصرفی روی نوارگردان انجام‌ شد. محتوای BDNF، GDNF و TNF-α به ‌روش ساندویچ الایزا و غلظت 2O2H به ‌روش اسی‌کالیمتریک توسط کیت‌های تجاری اندازه‌گیری ‌شدند. داده‌ها با استفاده از آزمون تی مستقل درسطح 05/0≥p به عنوان معناداری آماری ارزیابی‌ شدند. یافته‌‌ها: تمرین تناوبی شدید سطوح 2O2H (0001/0>p) و TNF-α (0001/0>p) را به ‌ترتیب 75 و 143 درصد افزایش ‌داد که همسو با افزایش 149 و 170 درصدی محتوای BDNF (0001/0>p) و GDNF (0001/0>p) مغز است. نتیجه‌‌‌گیری: به‌ طور کلی، اجرای جلسات تمرینی به ‌صورت تناوبی با حداکثر توانایی موجب افزایش محتوای BDNF و GDNF بافت مغز موش‌های صحرایی می‌شود و به‌ نظر می‌رسد که 2O2H و TNF-α روی سازگاری نروتروفینی ناشی از تمرین تناوبی شدید نقش داشته -باشند.

Keywords

• عوامل نروتروفیکی
• فشار اکسایشی
• عوامل پیش التهابی
• تمرین ورزشی