شناسایی و تبیین راه‌حل‌های ارتقای فرایند مربیگری سازمانی

Abstract

هدف پژوهش حاضر شناسایی و تبیین راه‌حل‌های ارتقای فرایند مربیگری در مدیریت استعدادهای سازمانی می‌باشد. چارچوب اصلی پژوهش کیفی است که جهت جمع‌آوری داده‌ها از ابزار مصاحبه نیمه‌ساختاریافته محقق ساخته استفاده شد. جامعه آماری پژوهش، متخصصان حوزه منابع انسانی و مربیگری می‌باشد. روش نمونه‌گیری پژوهش، هدفمند و از نوع گلوله برفی است. درحقیقت، داده‌های پژوهش از طریق مصاحبه با 15 نفر از متخصصان حوزه منابع انسانی و مربیگری به اشباع رسید. داده‌های حاصل از مصاحبه به روش کدگذاری اشتراوس و کوربین[1] تحلیل شد. نتایج حاصل از تحلیل داده‌ها 10 مقوله کلی بود. این مقوله‌ها شامل «برقراری ارتباط موثر بین مدیر و کارکنان»، «ایجاد شناخت دقیق مدیر و کارکنان از یکدیگر»، «پیش شرطهای مربیگری در سازمان»، «تسهیل فرایند انتقادپذیری و انتقادگری مدیر و کارکنان»، «فرایند تسهیل‌گری و مواجهه‌گری کارکنان»، «تسهیل فرایند آموزش و توسعه مدیر و کارکنان»، «ایجاد باور به توانستن در مدیر و کارکنان»، «تسهیل فرایند اجرای بهتر تصمیم توسط کارکنان»، «بهبود سیستم ارزیابی عملکرد»، «افزایش همکاری مدیر و کارکنان» می‌شود. با توجه به نتایج پژوهش حاضر، پیشنهاد می‌شود در هر فرایند مربیگری از 10 مقوله مذکور جهت ارتقا و بهبود فرایند مربیگری استفاده شود.[1] Strauss & Corbin

Keywords

• توسعه منابع انسانی
• فرایند مربیگری
• مدیریت استعداد
• مربیگری