Metody przyżyciowego (in vivo) określania organizacji ciała migdałowatego u ludzi – aktualny stan wiedzy

Abstract

Ciało migdałowate jest parzystą strukturą podkorową zlokalizowaną w płatach skroniowych mózgu. Struktura ta wzbudza zainteresowanie badaczy ze względu na jej związek z emocjami i procesami uczenia się. Badania z udziałem zwierząt sugerują, że grupy jąder znajdujące się w różnych częściach ciała migdałowatego są elementami odrębnych sieci neuronowych i mogą pełnić odmienne funkcje w procesach emocjonalnych i poznawczych. Część autorów dochodzi wręcz do wniosku, że ciało migdałowate zostało uznane za jedną strukturę wyłącznie z powodu bliskiego położenia grup jąder. Zweryfikowanie tej hipotezy w odniesieniu do ludzi jest bardzo trudne, ponieważ do niedawna wyodrębnienie części ciała migdałowatego w ludzkim mózgu było możliwe jedynie dzięki badaniom anatomicznym wykonywanym pośmiertnie. Dopiero w ostatnich latach, za pomocą technik rezonansu magnetycznego, podjęto próby określenia części ciała migdałowatego na podstawie strukturalnych i funkcjonalnych połączeń z innymi obszarami mózgu. Dotychczas przeprowadzono nieliczne badania dotyczące tego zagadnienia, jednak ich wyniki nie są spójne – ani pod względem liczby wyodrębnionych części, ani pod względem ich lokalizacji. Przyczyn otrzymywania niejednoznacznych wyników można upatrywać w stosowaniu różnych metod określania połączeń, w różnych parametrach akwizycji danych oraz w posługiwaniu się różnymi technikami analizy, przede wszystkim zaś w wykorzystywaniu różnych algorytmów grupujących. Przyszłe badania powinny zatem koncentrować się na opracowaniu jak najbardziej wiarygodnego sposobu wyróżniania części ciała migdałowatego, który pozwoliłby na jednoznaczne ich zidentyfikowanie. Tylko wtedy możliwe będzie pełne poznanie funkcjonalnej organizacji ciała migdałowatego u ludzi.

Keywords

• ciało migdałowate
• funkcjonalny rezonans magnetyczny
• obrazowanie tensora dyfuzji
• analiza skupień