چارچوب خط‌مشی‌گذاری برای به‌کارگیری سامانه‌های هوش مصنوعی در حوزه شهری با استفاده از رویکرد فراترکیب

Abstract

هدف: هدف این مطالعه سیستماتیک تحلیل پژوهش‌های کیفی مرتبط با استفاده از سیستم‌های هوش مصنوعی (AI) در زمینه مدیریت شهری است. این مطالعه دستیابی به درک جامعی از وضعیت تجربیات فعلی در سیاست‌گذاری هوش مصنوعی در شهرها را دنبال می‎‌کند. با بررسی و ترکیب نظام‌مند یافته‌های قبلی در این زمینه، این پژوهش به‌دنبال کمک به توسعه سیاست‌های کارآمدتر برای استفاده مسئولانه و مؤثر از هوش مصنوعی در مدیریت شهری است. روش: در این مطالعه متاسنتز با تکیه بر روش هفت‌مرحله‌ای، چارچوب سندلوسکی و بارسو (۲۰۰۷) استفاده شده است. ابزار تجزیه‌وتحلیل داده‌های کیفی، تحلیل تم بوده است. برای ارزیابی کیفیت پژوهش، در کنار استفاده از سنجش میزان توافق میان دو کدگذاری، از ارائه نمونه متن کدگذاری شده، گزارش‌دهی گام‌های اجرای پژوهش و بررسی مستمر و رفت‌وبرگشتی میان پژوهشگران نیز استفاده شده است. یافته‌ها: در این مطالعه مقالات مرتبط شناسایی و تجزیه‌وتحلیل شده است. یافته‌های حاصل از کدگذاری در این پژوهش، یک بار در چارچوب تحلیل محیطی پستل و یک بار در قالب ۲۷ تم موضوعی پیشنهادی نویسندگان دسته‌بندی و ترکیب شده است. علاوه‌بر این، سه دسته از سوگیری (داده‌ه‎ای، الگوریتمی و ارزشی) در سیستم‌های هوش مصنوعی که باید توسط مدیریت شهری در نظر گرفته شود، شناسایی شده است. نتیجه‌گیری: به‌عنوان نتیجه نهایی این پژوهش، یک چارچوب استعاری به نام «پلکان سیاست‌گذاری هوش مصنوعی برای شهرها» ارائه شده است که شامل پنج پله است: جهان‌بینی، جامعه، نظام حقوقی، مدیریت شهری و مدیریت فناوری. چارچوب استعاری پژوهشگران با نگاهی میان‌رشته‌ای، به اولویت‌بندی میان پنج مفهوم بالا و معرفی ابعاد اصلی هر یک پرداخته است و به ذی‏نفعان در موضوع خط‌مشی‌گذاری هوش مصنوعی در مدیریت شهری یاری می‌رساند.

Keywords

• هوش مصنوعی
• خط‌مشی‌گذاری
• مدیریت شهری